En toen waren we weer thuis…

En toen waren we weer thuis. . . . . . . Het is echt niet te geloven, maar de aanvallen zijn gestopt, Sanne is wakker en als je ze nu zou zien, zou je niet geloven dat het de afgelopen dagen zo slecht met haar ging. Ze is nog wel moe maar dat lijkt me logisch. Gisteren hadden we volop gesprekken dat het nu zo toch echt niet langer door kon gaan. De aanvallen bleven komen en tijdens de aanvallen zakte de saturatie (waarmee het zuurstof percentage in het bloed wordt gemeten) telkens naar de 20 of 30% (terwijl dat normaal tussen de 90 en 100% moet liggen). Het comfort waar we het altijd over hebben was op dat moment ver te zoeken voor Sanne. We besloten om de dormicum om de 3 ipv om de 6 uur te gaan geven zolang als de aanvallen terug bleven komen. We hebben uitgebreid besproken hoe en wat we graag wilden als Sanne zou komen te overlijden. Thuis of in het ziekenhuis en nog wat `praktische` zaken. En alsof Sanne ons heeft horen praten, na deze gesprekken zijn de aanvallen niet meer terug gekomen. Ze heeft de hele dag geslapen en aan haar gezicht kon je al goed zien dat ze nu echt ontspannen was. En nu zijn we dus weer thuis. Aan de ene kant zielsgelukkig dat Sanne nog steeds bij ons is, aan de andere kant intens verdrietig omdat je weet dat het dit keer nog `goed` is gegaan, maar wanneer en hoe moeten we dan wel echt afscheid van haar nemen?? Dat het een keer komt wordt steeds duidelijker, en die onzekerheid wordt steeds moeilijker te verdragen. En is het al moeilijk voor ons, wat krijgt Sanne allemaal mee van al deze toestanden?? Het is een week van uitersten, maandag krijgen we te horen dat de uitslag van de vruchtwaterpunctie goed is, de baby lijkt dus gezond te zijn, en dinsdag zijn we afscheid aan het nemen van ons eerste kindje. . . . . . Deze twee uitersten liggen zo ver uit elkaar dat het eigenlijk niet met elkaar te rijmen valt. Natuurlijk zijn we heel erg blij met de goede uitslag van maandag maar de zorgen en onzekerheid over Sanne overschaduwen dit nog teveel. Maar goed, Sanne is weer thuis en we gaan onze stinkende best doen om uit dat diepe zwarte gat te klimmen en er weer het beste van te maken. . . . . . ..