Veel te stil

En toen was het stil, heel stil, veel te stil. Stil in huis, stil in ons hoofd, stil in ons hart. Na alle hectiek van vorige week lopen we nu een beetje verdwaasd en lam geslagen rond. En maar praten en praten over de afgelopen week, de afgelopen 20 maanden.
Na de blinde paniek van vorige week dinsdagnacht (nog geen week geleden. . . . . . . . . ) toen bleek dat Sanne het niet zou gaan redden kwam het immense verdriet toen de arts bevestigde dat Sanne was overleden. Daarna de warmte waarmee we werden (worden) omringd door iedereen om ons heen, de vele bloemen, de kaarten, de e-mails en telefoontjes, iedereen die thuis en in de kerk afscheid kwam nemen van onze moppedop. Het maken van de afscheidsdienst en de warme deken die tijdens die dienst om ons heen werd geslagen, dit alles gaf ons zoveel energie, kracht en steun. Zondag zijn we (bijna) de hele dag met z`n drietjes geweest en ook dat voelde goed, ook al kwam die dag wel het besef dat `voor altijd` en `nooit meer` wel heel erg lang duren. Het afscheid maandag was ook weer bijzonder. Ze heeft een heel mooi en rustig plekje gekregen in Lepelstraat (Steenbergen). Als je op de begraafplaats bent hoor je overal vogeltjes fluiten en komt er een soort rust over je heen.
Maar nu hebben we niks meer te regelen en moeten we de waarheid onder ogen zien dat onze kleine kanjer niet meer én in ons hart én bij ons op schoot zit. Ze heeft het mooiste plekje in ons hart gekregen en daar zal ze altijd blijven. We weten dat het voor Sanne zo beter is, dat ze de rust heeft die ze zo verdiende en dat ze nu ergens is waar ze het goed heeft, maar om haar te moeten missen doet zo onbeschrijfelijk veel pijn.