Lieve Sanne

Lieve Sanne,
Het gaat heel erg goed met je broertje. Hij groeit als kool en is heel tevreden. Het is ongelooflijk hoeveel hij nu al doet. Wij dachten altijd dat toen jij geboren was je ondanks alle dingen die niet goed waren je je net zo gedroeg als alle andere gezonde baby’s. Nu Sjors geboren is realiseren we ons dat dat niet zo was. De manier waarop Sjors uit zijn ogen kijkt, zich beweegt en al reageert op dingen is totaal anders dan hoe jij de eerste weken was. We zijn dan ook blij dat jij ons eerste kindje bent, toen wisten we niet beter en we waren zielsgelukkig met je zonder je te vergelijken met broertjes of zusjes. Ondanks dat we heel erg blij en opgelucht zijn dat het met je broertje nu zo goed gaat zijn we verdrietig dat jij niet bij hem in de box ligt. Waarom heeft Sjors niet een beetje van de dingen die bij jouw zo fout waren en had jij niet een beetje van al het goede van Sjors? ? ? ? Dan hadden jullie nu allebei misschien wel tussen ons in liggen slapen…… Hadden we met z’n viertjes in het bad gezeten en waren we met z’n viertjes naar de manege gegaan. Hadden we écht nog met z’n viertjes geweest.
Gisteren hebben we met Sjors in de wandelwagen boodschappen gedaan. Toen een verkoopster vertederd in de wagen keek moest ik direct denken aan de keren dat ik met jouw boodschappen ging doen. Toen keken de mensen meestal niet vertederd maar schrokken ze vaak. Dat deed mij altijd zoveel pijn, omdat ik je zo’n mooi meisje vond. Ik kon niet begrijpen dat ze van zo’n lieverd konden schrikken. Toen ze nu dan ook naar Sjors keken had ik zo’n gevoel van….. ja dáág, toen schrokken jullie allemaal dus dan hoef je nu ook niet te kijken.

Ik mis je zo verschrikkelijk, lieve kleine meid……. Wat ik er niet voor over zou hebben om je nog af en toe even vast te mogen houden en voor je te mogen zorgen. Natuurlijk was het afgezien van alle mooie momenten die we met je hebben gehad ook best een hele zware tijd. Veel zorgen, twijfels, vragen en altijd maar die donderwolk boven je hoofd: wanneer stopt het, hoe oud zal je uiteindelijk worden? ? ? Nu weten we het, is díe donderwolk verdwenen maar wat er voor in de plaats gekomen is, valt ons misschien nog wel veel zwaarder. Het met lege handen staan, je niet meer kunnen vasthouden, niet meer voor je kunnen zorgen, niet meer met je kunnen kroelen. De enorme leegte die je achterlaat doet ons zo vreselijk veel pijn. “Voor altijd nooit meer”……. Ik kan (en wil) het nog steeds niet bevatten.
Dikke kus, lieve kleine meid, ik hoop zo dat het op één of andere manier nu goed met je gaat en dat het fijn is waar je nu bent. Dat is nu eigenlijk het enige wat mij nog een heel klein beetje kan troosten, dat ik weet dat je nu rust hebt en geen last meer hebt van die vervelende aanvallen.
Dikke knuffel en liefs, mama.