Elke keer weer een stapje verder

Het is bijna niet te bevatten hoe snel de tijd gaat. Het hele afgelopen jaar voelde het als gisteren dat Sanne was overleden en nu is het “ineens” een jaar…. Telkens weer beleven we de dagen van vorig jaar rond deze tijd. Vorig jaar was 10 maart nog een datum als alle andere. Die dag zou de gemeente de aangepaste kamer van Sanne hier in Steenbergen komen goedkeuren, verder niks bijzonders. Dit jaar leven we al een poosje naar 10 maart toe, het is niet een dag met heel veel fijne herinneringen. Het lijkt ook wel of je nu ten volle beseft wat er toen allemaal gebeurd is en daardoor pas echt goed de pijn voelt, terwijl we vorig jaar er voor ons gevoel helemaal bij waren, maar eigenlijk maar verdwaasd rond liepen. Het is ook maar goed dat je op dat moment niet helemaal door laat dringen wat er gebeurd, anders hadden we er nooit zo’n mooi en warm afscheid van kunnen maken. En het is waar als ze zeggen : geef het tijd. Een paar maanden geleden geloofde ik daar nog steeds niets van, maar het is wel waar. Als je maar kunt accepteren dat iedereen het in zijn eigen tempo doet. Je kunt gewoonweg niet tegen iemand zeggen dat ze het rouwen om wie of wat dan ook op een bepaalde manier moeten doen, want je eigen manier is echt de enige manier. Ik vond het erg moeilijk om mezelf toe te staan om te genieten, omdat ik vond dat ik daar Sanne tekort mee deed. Nu ben ik erachter dat ik toch wel aan haar denk, iedere dag weer, of ik nu lach of huil, ze is er altijd en overal bij!! En zo kom je elke keer weer een stapje verder, het zal altijd een hele zere plek blijven maar we kunnen er nu voorzichtig op vertrouwen dat het weer “leuk” leefbaar wordt!