Lieve Sanne,

Lieve Sanne,

Precies een jaar geleden, 9 maart, ’s avonds om een uur of half negen. De familie was net weg. Het ging niet goed met je. Ergens heel ver weg voelde ik dat het je laatste nacht werd. Ik heb je toen bij me in bed genomen en je dicht tegen me aangedrukt. Ik wilde dat je voelde dat je niet alleen was wanneer je je laatste adem uitblies. Je was aan het vechten om in leven te blijven. Ik had het gevoel dat je ons niet wilde verlaten, maar aan de andere kant was je zo moe en wilde je rust. Ik zie ons nog liggen met z’n drieën in bed. We hebben zelfs nog foto’s gemaakt. Die nacht vergeet ik nooit meer. Ons wereldje was heel klein maar de verbondenheid met ons vieren (Sjors in mama’s buik) was heel groot. Het klinkt gek maar het had ook iets heel moois, hoe moeilijk het ook was. ’s Ochtends om kwart voor zeven ben je in mijn armen overleden. Ik ben zo dankbaar dat we er voor je konden zijn. Ik zou je zo graag nog een keer willen vasthouden en je willen knuffleen. Bedankt voor alles wat je mij gegeven hebt en wat je me geleerd hebt.

Voor altijd mijn lieve dochter, papa.”