Sanne’s wereldje

Het monumentje van Sanne is geplaatst. Het is niet helemaal gegaan hoe we hadden afgesproken (er is niet gebeld dat ze het gingen plaatsen, het oude grind is weggegooid en er is nieuw neergelegd, de afspraak was dat het oude grind terug gelegd zou worden, en de verdeling van de tekst was anders dan afgesproken). We zijn daar heel erg boos over geweest, het is toch ongelooflijk dat mensen in die bedrijfstak zo laks met dit soort emotioneel gevoelige dingen omgaan. Nu de teleurstelling en boosheid zijn gezakt moet ik zeggen dat het een heel erg mooi monumentje geworden is. Binnenkort zal ik wat foto’s op de site zetten.

Een poosje terug was ik op kraamvisite in het ziekenhuis in Delft. Omdat we te vroeg waren en moesten wachten tot het bezoek uur begon ben ik even naar de 5e gelopen (de kinderafdeling waar Sanne ook altijd lag). Ik trof het want Annet werkte die dag. (de oppas van thuis en vaste verpleegster in het ziekenhuis). Het was alsof de tijd had stil gestaan. Het voelde ook eigenijk een beetje als “thuis”, net zoals we er ons altijd thuis hebben gevoeld toen we er met Sanne kwamen. Het was net alsof ik “Sanne’s wereldje” weer even in was gelopen. Het kamertje waarin we onder andere  verbleven de nacht dat ze is overleden was vrij en daar heb ik ook nog even gezeten. Best even slikken maar aan de andere kant toch ook heel fijn om weer even in die zo vertrouwde omgeving te zijn. Gek eigenlijk, omdat we zijn verhuisd hebben we in ons eigen huis niet die herinneringen aan Sanne, zo van, hier ging ze in bad, hier heb ik met haar op schoot gezeten enz. Terwijl in het ziekenhuis zo ontzettend veel herinneringen liggen. Gaf een goed gevoel om even die toch zo grote wereld van  herinneringen binnen te wandelen.

Nog een paar dagen en dan vieren we Sanne’s 3e verjaardag. De 2e verjaardag zonder Sanne en haar 1e verjaardag met Sjors erbij. Wat kan er in 3 jaar tijd toch verschrikkelijk veel gebeuren. Je voelt nu alweer dat het gaat zitten broeien ergens diep van binnen. Andere dagen denken we vaak met een glimlach aan Sanne maar als er weer een bijzondere dag op stapel staat gaat het gevoel van: waarom, waarom moest dit ons kleine meisje nu toch overkomen, waarom kan ze niet meer bij ons zijn, meer overheersen. Gaat het  met ons toch wel steeds beter,in de aanloop naar nu bijvoorbeeld haar verjaardag doet het gemis nog net zoveel pijn als een jaar geleden. Het is ook zo onuitstaanbaar dat nooit gewoon écht nooit meer betekend.