Er is er één jarig…

Er is er één jarig, hoera, hoera………………………….
We zijn druk aan het oefenen met Sjors om zijn handjes in de lucht te krijgen bij dat “hoera”. Vandaag voor zijn grote zus, volgende week voor zijn eigen verjaardag. Maar in plaats van een grote glimlach op ons gezicht lopen de tranen over onze wangen. Geen slingers in huis, maar wel overal roze gerberaatjes. Geen cadeautjes uitpakken op het grote bed, wel een mooie ballon van Sjors voor zijn lieve zus. Die krijgt een ere plaatsje op haar grafje. De afgelopen week worden we overspoelt met herinneringen. Toen braken de vliezen, toen kwam Gerdien de verloskundige, toen werd ze geboren, Wauw, we hebben een dochter, de hazenlip, een paar “onbezorgde” uurtjes thuis voordat Rob met Sanne naar het ziekenhuis gaat, Leiden, dat afschuwelijke gesprek met de kinderarts, misschien een week, hooguit een jaar, terug naar het ziekenhuis in Delft, met de grootste zorg omringt door kinderarts en verpleegsters, de eerste aanvallen, met z’n drietjes naar huis, en alles wat daarna gebeurd is….  En er is zoveel gebeurd in Sanne’s korte leventje. We hebben haar gekoesterd, geknuffeld, met haar op schoot gezeten, haar getroost als ze het moeilijk had, met haar gelachen als ze zich goed voelde. We hebben geprobeerd het haar zo comfortabel mogelijk te maken, de korte tijd dat ze bij ons was. Wat hielden we veel van haar en wat doet het nog steeds pijn haar te moeten missen. We waren en zijn trots op onze kleine meid.  Het houden van is na haar overlijden alleen maar vertienvoudigd en intenser geworden. En daarom vieren we door onze tranen, het grote missen en het immense verdriet heen tóch haar geboortedag, een dag om nooit te vergeten. Met gepaste trots willen we iedereen die het horen wil zeggen: Sanne is onze dochter, een sterk, dapper, lief en mooi meisje. En ook al zijn we mét haar een stukje van onszelf kwijtgeraakt,  ze zit voor altijd in ons hart.