Gelukkig heb ik je pappa!

Langzamerhand begint het weer te borrelen. Merk ik aan kleine dingen dat 10 maart er aan zit te komen. Flitsen van 4 jaar geleden komen op de raarste momenten mijn hoofd binnen zeilen. De tranen zitten hoog en hebben niet veel aanleiding nodig om over mijn wangen te rollen. Waarschijnlijk versterkt door alle hormonen die nog door mijn lijf gieren voel ik me regelmatig week, angstig, bang. Bang om te verliezen, bang om kwijt te raken, bang om wéér die rauwe pijn toe te laten die ik voelde toen we jou verloren. Ik voel me ongelooflijk rijk met jou papa en je twee broertjes om me heen en m’n kleine meisje in m’n hart. Maar daardoor heb je ook zo veel om te verliezen…. Rond 10 maart ben ik daar altijd meer dan anders mee bezig. En met m’n verstand weet ik dat ik niets heb aan zulke gedachten, dat ik niet de dood maar het leven moet laten overheersen, maar het lukt me deze dagen niet om die gedachtestromen te stoppen. Gelukkig heb ik je pappa dan om me weer even bij mijn positieven te krijgen!!