Radeloosheid

Afgelopen zaterdag hebben we de verjaardag van Oma de Jong gevierd. Zij werd 90 jaar!! Ze vond het een leuk idee om alle familie, vrienden, kennissen uit te nodigen en hierdoor hebben we haar met 130 (!!!) personen toegezongen die middag! Cadeau’s wilde ze niet hebben en dus schreef ze als cadeau tip op de uitnodiging: Clini Clowns en de Manege zonder Drempels. Wij zijn met Sanne een paar keer op de manege geweest en daar heeft ze altijd van genoten. Aan het begin van de middag heette mijn tante iedereen van harte welkom namens mijn oma. Ze vertelde waarom oma had gekozen voor deze twee doelen. En dus luisterde een ieder aanwezig aandachtig naar het verhaal over onze kleine moppedop, werd haar naam hardop genoemd en was ze op deze manier ook aanwezig op dit grote feest! Er is een mooi bedrag opgehaald voor allebei de doelen en we hebben met oma af gesproken dat we dit samen met haar gaan overhandigen op de manege. Dan kan oma met eigen ogen zien wat een mooi werk ze daar verrichten.

Vorige week maandag hebben we Carnaval gevierd. Best uitbundig en héél erg gezellig. Een jaar geleden had ik dat nog voor onmogelijk en absoluut geen optie gehouden. Om 2 weken voor 10 maart het nog zo naar mijn zin te hebben. En dus is het 5 jaar na het overlijden van Sanne weer anders als alle voorgaande jaren. Ieder jaar denk ik weer: zo zal het de rest van mijn leven wel zijn rondom de verjaardag en sterfdag van Sanne, maar ieder jaar kom ik er weer achter dat er geen vastomlijnd script klaar ligt voor deze dagen. Het komt ieder jaar weer anders. Wat wel blijft is het gevoel van radeloosheid. Nooit is echt Nooit meer…. van die gedachte kan ik ieder jaar weer misselijk van ellende worden. Toch best regelmatig moesten we de afgelopen 5 jaar de (goedbedoelde) adviezen aan horen als: geef het een plekje (niet dus: ik geef het geen plekje, want dat zou betekenen dat ik het accepteer en dat doe ik nu niet en nooit niet. Ik leer er mee leven en dat lukt best goed, maar een plekje zal ik het nooit geven). Of: Geef het de tijd. (en bedankt, daar kan ik zo weinig mee, de tijd zorgt er alleen maar voor dat ik me steeds meer hele kleine details niet meer goed kan herinneren, zoals die keer dat ik ’s nachts wakker werd en me met geen mogelijkheid meer kon bedenken hoe nou haar sonde aan de voedingspomp werd bevestigd. Pas na lang zoeken in foto’s en filmpjes wist ik weer dat dat met dat rode dopje moest….) Helemaal opstandig en knorrig werd (en word) ik van mensen die denken te weten hoe we het moeten doen. Ik zou dan wel willen schreeuwen: hou je mond!! je weet niet wat het is en ik hoop met heel mijn hart dat je er ook nooit achter zult komen!!!! Maar gelukkig komen we dit soort mensen maar weinig tegen. Hebben we veel mensen om ons heen die wel begrijpen hoe we in elkaar steken. Die haar naam blijven noemen, bij wie we uit kunnen huilen, die vragen hoe het met ons gaat en vervolgens echt luisteren naar ons verhaal.
Maandag werd ik wakker en ik wist al meteen dat het niet zo’n fijne dag zou worden. Is de rest van de alledaagse dagen Sanne een hele mooie herinnering, is ze dag en nacht bij me maar niet op de voorgrond, kan ik oprecht lachen ook al schuilt daar meestal wel een traantje achter. Maandag miste ik haar fysiek. Haar lijfje, haar haartjes, de kussentjes op haar handjes, de geluidjes die ze maakt, het plekje tussen haar ogen waar precies een kusje op past…. En dat alles doet dan nog net zo zeer als de dag dat ik haar lijfje voor de allerlaatste keer vasthield.