De dag voor 10 maart

Ik rij naar huis, kom net bij je vandaan
over m’n wangen glijdt langzaam een traan
m’n hart is gebroken, de wereld te klein
‘k wil alleen dicht bij je zijn
wie houdt ons tegen, doen niemand kwaad
wie stopt de regen die jij achterlaat
glazige ogen, ik kan haast niet meer
maar leg me er  bij neer
ik ben vannacht in m’n tranen verdronken, er was niemand die dat zag
ik ben nog nooit zo diep gezonken, omdat ik wat ik droom niet mag omdat wat ik droom niet mag

Het hoort er inmiddels bij, de dag voor 10 maart. De wanhoop grijpt me naar mijn keel als ik de foto’s bekijk van je veel te korte leventje. Vooral de foto’s waarop je tegen ons aan ligt te slapen in de schommelstoel of op bed. We hebben je zo gekoesterd en zo lief gehad. De rest van het jaar neem ik genoegen met het gevoel dat je op één of andere manier altijd bij me bent. Maar nu mis  ik je kleine mollige lijfje, je mooie heldere blauwe ogen en het eindeloos knuffelen.