Herinneringen

Gieke is nu twee weken oud. Na de hectiek van de kraamweek keert de rust enigszins terug. Nu komt ook het besef dat we een dochter hebben gekregen. En dat is, voor ons qua emoties, toch anders dan een zoon, weet ik nu. Als ze tegen Rob aan ligt bijvoorbeeld, en ik Gieke haar achterkant zie, dat kleine zwarte bolletje (want veel zwarte haartjes), en zo’n klein tenger lijfje in een roze pakje… dat roept ineens herinneringen op van 8 jaar geleden, toen hij ook zo met Sanne zat. Of als ik per ongeluk Sanne tegen Gieke zeg. Het huis vol hangt met roze kaarten (Annemiek, bedankt voor je lieve kaart, LEUK!!!) , kleren, ballonnen en slingers. Ik een liedje zing voor Gieke van de rode brievenbus, die zong ik ook altijd voor Sanne. Ik kan me dan ineens af vragen of Sanne dat toentertijd eigenlijk wel echt gehoord heeft,  op dezelfde manier als Gieke me nu kan horen. Het zijn maar hele kleine dingetjes, maar het zorgt (in combinatie met de vele hormonen…) wel af en toe voor wat tranen. Tranen van overweldigend geluk dat Gieke zo gezond is en het zo goed doet, maar ook van verdriet om het gemis van haar grote zus Sanne.