Veel gebeurd in een maand!

Het nieuwe jaar is alweer ruim een maand oud! Er is zoveel gebeurd, ik moet het eerst eens allemaal opschrijven. De verbouwing gaat door (slaapkamer aanbouwen beneden). Toen we ons huis bouwden hadden we bedacht dat Sanne beneden zou gaan slapen (ze zou te zwaar worden om naar boven te dragen). Er is toen een badkamer aan haar slaapkamer gemaakt, zodat we haar beneden konden wassen. Helaas is het nooit zo ver gekomen. Sanne is overleden 4 dagen nadat we de sleutel kregen van ons nieuwe huis. Twee weken later zijn we verhuisd. Sanne’s kamer is wel altijd haar kamer gebleven. De eerste tijd stonden al haar spulletjes daar, lagen ook haar kleertjes gewoon in de kast. Toen Sjors wat ouder werd is Sanne’s kamer steeds meer speelkamer geworden, en ook haar badkamer werd als speelruimte gebruikt. Nu willen we graag zelf beneden gaan slapen maar ik wil van Sanne’s kamer afblijven. Ik vind het nog steeds prettig dat ook zij een kamertje bij ons in huis heeft. Voor de kinderen is het heel normaal: als ze iets zoeken of willen gaan doen zeggen ze: ik ga wel even in Sanne’s kamer kijken. Na de verbouwing gaan we in de aanbouw slapen en gaan we Sanne’s badkamer zelf gebruiken. Haar slaapkamer blijft dan speelkamer. Haar hoog laag bed stond daar nog steeds, ik heb er al die tijd geen afstand van kunnen doen. Maar nu zou het toch wat krap worden, dus misschien een goed moment om dan toch te bedenken wat ik wilde met het bed. We hadden bedacht dat de Manege Zonder Drempels hem misschien wel kon gebruiken. Na overleg met hen zou ik kijken of de motor gemaakt kon worden en dan zouden we het bed naar hen toe brengen. Toen ik het bedrijf die destijds het bed had geleverd belde om te overleggen, bleek dat we het bed in bruikleen hadden en dat het dus terug moest naar dat bedrijf…. Dat vond ik zo jammer, ik had graag de manege er blij mee gemaakt, omdat Sanne het daar ook zo fijn vond. Ik heb toen aan Rob gevraagd of hij het wilde regelen op een dag dat ik aan het werk was. Ik moest elke keer alleen al huilen als ik eraan dacht dat het bed weg moest, en gelukkig heeft hij het verder afgehandeld. En nu is dus haar bed en ook haar kinderstoel weg. Ik heb wel 100 keer tegen mezelf gezegd dat het niet in de spullen zit, maar dat ik het vooral moet hebben van alle mooie herinneringen, foto’s en filmpjes van onze moppedop, maar ja, het is toch wéér iets van Sanne dat voorgoed weg is….

Sjors heeft buisjes gekregen. We twijfelden al een tijdje of hij alles wel goed hoort, en na een bezoekje aan de KNO arts is al snel duidelijk dat buisjes geen overbodige luxe zijn. We moeten ons ’s ochtends vroeg (nuchter) in het ziekenhuis melden. Sjors vind het allemaal wel een spannend avontuur, ik denk alleen maar: ik wil niet met mijn kind in het ziekenhuis zijn, ook niet voor zo’n eenvoudige ingreep als buisjes….. Al snel is hij aan de beurt en ik mag met hem mee totdat de narcose werkt en hij slaapt. Met een brok in mijn keel gaat onze stoere vriend op de tafel liggen en binnen no time is hij onder zeil. PFFFF wat is het toch een ellendig gezicht als je kind onder narcose moet. Gelukkig zit ik nog geen 5 minuten in de wachtkamer als de verpleegster me al weer komt halen. Sjors slaapt nog maar word al snel wakker. Hij is nog een beetje wazig maar als we aan het einde van de ochtend naar huis mogen is hij weer helemaal de oude. Gelukkig heeft Sjors het allemaal totaal niet erg gevonden (was erg blij met zijn doos lego bij thuis komst…), ik was toch een beetje bang dat ik onbewust mijn angsten over zou brengen op hem.

Nog geen paar dagen later wordt Gieke ziek. Maandag ochtend voordat ik ga werken haal ik haar uit bed en merk dat ze een beetje snotterig is geworden. Ze zal wel verkouden worden, denk ik. Die dag komt mijn moeder oppassen en zij belt ’s middags dat ze erg verkouden is. De nacht van maandag op dinsdag zijn we flink met haar in de weer. Ze wordt steeds benauwder en klinkt heel erg schor. Ik ga een poosje met haar in de badkamer zitten terwijl de douche loopt en dat vind ze prettig. ’s Ochtends ga ik naar mijn werk en maakt Rob een afspraak bij de huisarts. Zij geeft haar wat ventolin maar daar reageerd ze niet op. Dus moet Rob met haar naar de kinderarts. Die wil haar graag een nachtje opnemen, ze heeft pseudo kroep. Inmiddels ben ik van mijn werk ook naar het ziekenhuis gereden (met vlekken in mijn nek, een hartslag van 200 en tranen die héél erg hoog zitten). In het ziekenhuis schrik ik best een beetje van haar. Ze is nog benauwder als vannacht. Op de kinderafdeling wordt het hele riedeltje afgewerkt: bloed prikken, foto van de longen, vernevelen, saturatiemeter. De verpleegster legt alles heel geduldig en rustig uit maar ik denk alleen maar: houd maar op, ik ken het ritueel, we weten precies hoe alles werkt…. Het is een ander ziekenhuis maar toch worden we met een hele harde smak weer terug gesmeten in de tijd. Het is hetzelfde geluid van de automatisch openende klapdeuren, de piepjes van de saturatiemeter, dezelfde plakken kaas verpakt in folie, dezelfde zwarte thee, verpleegsters op crocs in witte pakken, een klein meisje in een ziekenhuisbedje, dezelfde onrust ’s nachts, veel te warm en teveel tijd om je gedachten de vrije loop te laten….. Gelukkig reageerd Gieke nu wel op het medicijn waarmee wordt verneveld en valt ze zelfs even in slaap, ze is kapot, helemaal op. Het blijft bij 1 nachtje en dus mogen we de volgende dag ’s middags naar huis. Gieke is al een heel stuk opgeknapt en kan nu thuis verder aan sterken. Eenmaal thuis ben ik zelf kapot. Moe van de veel te korte nachtjes, de december blues, de zorgen, de leeuwen en beren op de weg, moe van de angst of Sjors, Pim en Gieke wel gezond en wel zullen blijven,  die angst voerde  weer even een aantal dagen de boventoon in mijn hoofd. Het gaat heel erg goed met ons maar door dit soort dingen merk je wel hoe kwetsbaar je nog steeds bent. Omdat deze dingen nu in korte tijd op me af kwamen was ik even weer totaal uit het veld geslagen.

In deze periode kreeg ik ook kontakt met de moeder van Emanuelle. Een prachtig mooi meisje die heel erg op Sanne leek. Emanuelle is mei 2010 geboren en haar vader moeder en broertje hebben in september afscheid van haar moeten nemen. Het veel te korte leventje van Emanuelle heeft veel indruk op me gemaakt. En ook de emails die haar moeder me stuurde. Het is allemaal zo herkenbaar, de situatie waar zij nu (en wij 7 jaar geleden) in zitten. Het is mooi om te lezen dat veel mensen heel erg trots op haar zijn en dat er zoveel mensen zijn die van haar hebben gehouden en dat nog steeds doen. Als ik haar mama een berichtje aan het tikken ben ziet Sjors dat ik verdrietig ben (daar heeft hij enorme voelsprieten voor…..) Hij vraagt waarom ik moet huilen en ik vertel hem over Emanuelle en laat hem ook wat foto’s van haar zien. Hij zegt: oh, ze lijkt wel op Sanne! dan gaat ze zeker ook dood (kinderlogica….). Als ik hem vertel dat ze al is overleden zegt hij: dan worden ze vast vriendjes in de hemel….. Mooi toch, dat hij het zo voor zich ziet!

Gieke heeft het armbandje van Sanne gekregen. Ik heb het  naamplaatje laten veranderen, nu staat aan de binnenkant de naam van Sanne en aan de buitenkant die van Gieke.

Hier draagt Sanne het armbandje.

Sjors zegt dat hij het jammer vind dat Sanne niet meer leeft. “Als ze er nog wel was geweest zou zij ook bij mij op school zitten en als er dan kindjes vervelend tegen me doen dan kan ik mijn grote zus erbij halen”.