Daar gaan we weer……

Tot gisteren heb ik het feit dat het zeer binnenkort weer 10 maart is voor me uit kunnen duwen. Het gevoel lag heel dicht onder de oppervlakte maar ik kon er nog met een grote boog omheen lopen. Maar toen we gisteren bij Sanne’s plekje waren is het met volle vaart toch boven gekomen. Het plekje naast Sanne is niet langer vrij. Er is vorige week een meisje begraven, en er liggen heel veel mooie witte rozen. En dat was het laatste zetje wat ik nodig had. Nu ben ik vreselijk chagrijnig en de tranen zitten heel erg hoog…. Eigenlijk moet ik alleen maar heel veel zuchten en kan ik alleen maar denken: daar gaan we weer…… weer die hele film, die herinneringen aan de laatste dagen, uren, minuten en seconden met onze lieve Sanne… pffffffff