DOKTERSTAAL

DAGBOEK VAN SANNE

10 Maart 2016

Coldplay Everglow

Wat is het mooi dat er liedjes worden geschreven met teksten die je raken, of muziek die je ontroerd. Op dagen als vandaag, maar ook op andere momenten gedurende het jaar, kan een stuk tekst of een bepaalde melodie mij zo onverwacht raken dat de tranen  over mijn wangen lopen. Sjors had het laatst ook bij het liedje van Diggy Dex ft Jw Roy met: ode aan het leven, het doet mij goed dat hij zijn emoties kan en wil laten zien aan ons. Tijdens de drumles oefent hij met zijn andere drummaatjes het liedje van Blof: Stil, ook al zo’n mooie tekst, is het toeval dat zijn drumleraar dit nummer heeft uitgekozen om in te studeren?
Na 13 jaar hebben we de Peugeot in moeten ruilen voor een andere auto.  De auto die we kochten toen Sanne nog bij ons was. Waarmee we veel kilometers gereden hebben met haar op de achterbank in haar aangepaste autostoel, op weg naar de manege, het ziekenhuis, de Zonnehof, op visite bij vrienden of familie, naar Steenbergen om een kijkje te nemen in ons nieuwe huis in aanbouw, en uiteindelijk voor de laatste keer naar het ziekenhuis, niet wetend (maar ergens wel voelend) dat het de laatste keer zou zijn. Nadat ze in het ziekenhuis was overleden heb ik haar in de auto op schoot genomen en zo zijn we naar huis gereden. In haar kistje hebben we haar op de achterbank gelegd, op weg naar de kerk voor haar afscheidsdienst, en zo zijn we ook naar Steenbergen gereden voor de begrafenis. Ik vind het moeilijk, deze beslissing heb ik zo lang mogelijk uitgesteld maar nadat we 3x stil zijn komen te staan is het écht tijd voor een nieuw exemplaar. Dagen van te voren heb ik pijn in mijn buik van het idee dat het, wat de auto betreft, einde verhaal is. Als ik naar de garage rijd om de nieuwe auto op te halen en deze achter te laten hoor ik een klein stukje van het liedje van Marco Borsato op de radio: afscheid nemen bestaat niet. Is het toeval dat ik dit nummer nu, juist op dat moment, hoor?
Pim heeft het in groep 4 een tijdje moeilijk met het feit dat zijn zus  overleden is. Hij weet zich er niet goed raad mee maar gelukkig heeft hij een hele lieve juf die hem regelmatig weet te troosten en er in de klas heel open over praat samen met Pim en zijn klasgenootjes. Een tijd lang staat de foto van Sanne in zijn klas. Thuis heb ik samen met de kinderen naar de CD van de vogeltjes muziek geluisterd (Forest Piano). Een mix van piano muziek en vogeltjes die je hoort fluiten. Ik vertel ze dat ik die CD met Sanne ook heel vaak luisterde omdat we daar zo heerlijk rustig van werden. Een paar weken later zet de juf van Pim een CD op, als achtergrond muziek, waar de kinderen tijdens het maken van een werkje naar kunnen luisteren: Piano muziek met vogeltjes die fluiten. Hé zegt Pim, dat is de muziek van Sanne! Is het toeval dat zijn juf nu juist die CD uitkiest?

Om Pim nog wat verder te helpen in zijn verdriet heeft hij een aantal gesprekken met een lieve dame die hem goed aanvoelt. Dit heeft hem enorm geholpen om wat meer grip op zijn emoties te krijgen.
Gieke vind het erg jammer dat Sanne er niet meer is, praat regelmatig over haar. Als we  ’s avonds buiten zijn en het  is donker merk ik dat ze regelmatig een hand kusje naar de sterren stuurt en dan hoor ik haar zachtjes iets fluisteren. Ze zegt regelmatig dat we eigenlijk met z’n zessen zijn omdat ze vind dat Sanne er ook gewoon bij hoort. Maar, zegt ze dan een beetje verdrietig en bozig, ik wil eigenlijk veel liever dat ze een levende zus is. In haar bed liggen een aantal beren en poppen aan het voeteneind. Als ik een keer ’s avonds boven kom om haar toe te dekken verteld ze me dat ze weleens gaat slapen met de witte beer. Als ze aan Sanne denkt kiest ze die beer om mee te knuffelen en al kroelend mee in slaap te vallen. Is het toeval? Dat ze nu juist die beer kiest? Alle andere knuffels en poppen in haar bed hebben niets met Sanne te maken, deze witte beer heeft Sanne bij haar geboorte van mijn broer gekregen en stond altijd bij  haar in bed.
Een stukje tekst uit het liedje van Coldplay:

I know that you’re with me and the way that you show
And you’re with me wherever I go
And you give me this feeling this everglow

Sanne is bij mij, bij ons. Altijd, in meer of mindere mate. Ja het doet zeer, haar te moeten missen is nog steeds hartverscheurend, maar we hebben elkaar, en samen houden we de herinnering aan haar levend.

8 Maart 2014

De carnaval is weer voorbij. De carnavalsperiode wordt ’s avonds door de kinderen traditie getrouw af gesloten met een lampionnen optocht. De bonte stoet loopt achter een dweilband aan dwars door de stad. Wij  lopen ook mee. Het is een mooie avond, met een kraakheldere hemel. Ineens ziet Gieke een heldere ster aan de hemel schitteren en met een blije glimlach op haar gezichtje vraagt ze aan mij: “Mama, is dat Sanne’s ster??” Gevolgd door een heel verhaal over haar baby zusje Sanne en hoe we er voor kunnen zorgen dat Sanne weer bij ons komt. Ik kan er niks aan doen, de tranen lopen weer over mijn wangen. Tranen van verdriet omdat we je nog steeds zo ongelooflijk missen, maar ook van blijdschap, omdat je kleine zusje, net als haar twee broers, het zo vanzelfsprekend vind dat je bij ons hoort.

Vandaag bakken Gieke en ik samen een taart. Ik vertel haar dat we dat doen omdat het maandag Sanne dag is en morgen Opa en Oma alvast langs komen. Komt Sanne dan ook bij ons op haar feestje? Is haar eerste reaktie. Ik leg haar uit dat dat niet gaat maar dat het 10 jaar geleden is dat Sanne een sterretje werd en dat we daarom bloemetjes naar haar plekje gaan brengen. Gieke denkt even diep na en zegt dan: “Als ik morgenochtend wakker wordt, ga ik iets voor Sanne knutselen en dat ga ik dan met een raket bij haar brengen, dat is leuk!!”

22 Juli 2013

Op vakantie in Italië lopen we langs een klein kerkje in het dorpje Limone. Als vanzelfsprekend lopen we naar binnen om een kaarsje aan te steken voor Sanne.

De rose gerberaartjes staan al in de vaas. Vanochtend met de kids op stap geweest op zoek naar een knutsel werkje voor Sanne dag, ze hebben er zo hun best op gedaan!! Het is een warme dag dus we zitten tot laat buiten. Herinneringen ophalen, 11 jaar geleden alweer! Lieve moppedop, wat hadden we je er graag bij gehad, morgen op je 11e geboortedag. Het liep allemaal anders, en toch, je hoort zo bij ons gezin. Dus ook al gaat het gepaard met heel wat tranen, morgen vieren we de dag dat je geboren bent, dat je tot ieders verbazing langer dan een week  bij ons bleef en we al die tijd voor je konden zorgen, dat we je lief hebben gehad en intens gekoesterd, dat we mooie momenten hebben gehad (en voor nu laten we de verdrietige momenten even achterwege). Dat je mee ging op vakantie naar Italië, dat we gingen paardrijden in Bennekom en dat zo heel veel mensen ook zagen wat wij altijd hebben gezien: een mooi, sterk en lief meisje met de mooiste blauwe ogen.

9 Maart 2013

10 maart 2004 werd het in de vroege ochtend om 6.30 stil. Zo stil dat we er de dagen erna niet van konden slapen ’s nachts. De ruim 19 maanden die vooraf gingen aan deze nacht waren we 24 uur per dag en 7 dagen in de week alert op jou ademhaling en de zachte (en soms harde) geluidjes die je maakte. Zolang we je rustige ademhaling hoorden was je comfortabel en, misschien nog belangrijker, was je nog bij ons. Dat was het enige dat telde. Overdag lieten we je niet alleen en ’s nachts stond de babyfoon aan. Of je lag tussen ons in te slapen in het grote bed. Maar altijd waren daar jouw eigen geluidjes. Totdat het moment daar was en we je moesten laten gaan. En het oorverdovend stil werd.
Regelmatig hadden we het erover gehad. Het afscheid wat veel sneller zou komen dan we wilden. En dan bedachten we dat het fijn zou zijn als je thuis zou overlijden. Dat liep anders. We gingen (ten einde raad, omdat de epiletische aanvallen niet meer onder controle te krijgen waren) maandagochtend naar het ziekenhuis. Gesteund door het hele team van verpleegkundigen en je eigen kinderarts was woensdagochtend het moment waar we al die tijd zo tegen op zagen daar. Wat ben ik achteraf “blij” dat we er niet alleen voor stonden. Wat is onnoemelijk zwaar en wat doet het onmenselijk veel pijn om je eigen kind te zien sterven. Met mijn verstand weet ik dat het voor jou beter was. Dat je die rust zo verdiende, dat je voor jou doen 80 jaar geleefd hebt ipv bijna 2, dat stilte nu jou vriend geworden is. Maar 9 jaar later kan ik nog steeds niet met droge ogen terug denken aan die nacht waarin het zo verschrikkelijk stil werd.

Blof: Zo stil

Zo hard,
de uren na de klap dreunde zo na,
Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was,

het was zo hard,
Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht
Zo moe en zo verslagen waren wij,
Nu ’n stilte bij ons was in plaats van jij.

9 Februari 2013

Carnaval! Hele dorp staat een week op z’n kop, er moet carnaval gevierd worden. Aan het begin van de carnaval mogen alle kinderen van Steenbergen ballonnen oplaten bij het gemeentehuis. Er staat een enorme groep verklede mensen en heel veel kindertjes. Een bonte verzameling van gekke pakken, alle kleuren van de regenboog, petjes, boa’s en een dweilband die de nodige decibelen produceert. Kortom: het is gezellig druk. De ballonnen worden uitgedeeld en ook Sjors, Pim en Gieke krijgen er eentje. Als alle ballonnen de lucht in gaan trekt Pim me aan mijn mouw. “Hey mam” zegt hij: “Als we al die ballonnen nou eens naar Sanne sturen? Dan vragen we aan de ballonnen of ze haar sterretje open kunnen maken en dan kan Sanne weer bij ons terug komen!!” En dat met een grote glimlach op z’n geschminkte gezichtje. In alle herrie waarin dat mannetje van 5 zijn ogen uit staat te kijken moet hij ook nog even aan zijn zusje denken…. Ik moet even slikken, geef hem een dikke knuffel: wat een geweldig goed idee 🙂

25 December 2012

Afgelopen weken druk geweest met Serious Request. Dit jaar wordt er geld opgehaald om babysterfte terug te dringen. Fijn om me hierin vast te bijten. De afleiding is meer dan welkom. Gisterenavond was het de slotavond van de aktie in het glazen huis. Het eindbedrag komt op 12,2 miljoen euro. Ongelooflijk zo hoog!!! De verhalen die Eric Corton vanuit Malawi in beeld brengt zijn universeel. Het maakt niet uit waar ter wereld je woont en leeft, het verlies van je kind slaat een diepe wond. Daar komt een flink litteken op, en door de tijd vervaagd de ergste pijn van die wond wel. Maar ze zeggen niet voor niets: You can run but you can’t hide…….. ondanks alle afleiding komt het gemis in volle vaart binnen denderen.

We vieren met de familie kerst en Pim steekt een kaarsje aan voor Sanne, en er liggen mooie bloemetjes bij haar plekje.

We wensen jullie:
Tijd om van de kleine dingen te genieten
Rust om stil te staan bij mooie momenten
Sterkte om tegenslagen te overwinnen
Vriendschap om je hart te verwarmen
Humor om wat somber is te kleuren
Een glimlach om elke dag te beginnen

12 November 2012

Afgelopen vrijdag mijn verjaardag geviert. Heel erg verwent met leuke / mooie kado’s en een prachtige bos bloemen met rose gerbera’s. ’s Ochtends wordt ik wakker gezongen door Sjors, Pim en Gieke en leest Sjors een gedichtje voor waarin hij ook Sanne’s naam noemt. Een paar dagen voor mijn verjaardag krijg ik een gedicht van mijn lieve schone zus:

Soms in alle stilte
Soms in het allereerste licht
Dan voel ik dat je bij me bent
Dan raak je mijn gezicht

Soms in duizend kleuren
Soms bij zonsondergang
Weet ik dat je bij me bent
Daar ben ik zeker van
Soms in grote menigte
Soms met overvloed
Kan ik je niet vinden
en voel ik me niet goed

Gemis is zoveel duidelijker
In gezellig samenzijn
Dan ontdek je dat er iets ontbreekt
dan voel ik weer die pijn
Soms zou ik vaker willen
dat de stilte me weer verwent
Zodat ik vaker voelen kan
dat je bij me blijft en bent

Prachtig gedicht en fijn om te horen dat zij ook nog zo vaak aan Sanne moet denken en met elkaar over haar praten.

22 Juli 2012

10 jaar geleden was het ook van dat mooie weer. 10 jaar geleden wisten we nog van niets, waren we heerlijk onbezorgd en een tikkie naief. Een dag later waren we de (ape)trotse papa en mama van het schattigste baby meisje die ons na haar geboorte liet horen dat er aan haar longentjes in ieder geval niets mankeerde. Je huilde de hele Laan van Poot wakker, maar je liet je ook meteen  troosten als we je dicht tegen ons aan vast hield. Het was ook de dag dat ons leven een U-turn maakte. Met de komst van onze lieve Sanne kregen we niet alleen een schat van een dochter maar ook een heleboel pittige levenslessen. En nu zijn we dus 10 jaar verder. En dit jaar lijkt je geboortedag weer een soort keerpunt. In de aanloop naar morgen voelde het anders dan andere jaren. Ik kon het niet zo goed onder woorden brengen maar ik voelde niet die machteloze wanhoop. Zeker waren er de tranen, had ik een kort lontje en kostte het me moeite om het overdag gezellig te maken met Sjors, Pim en Gieke. Ze hebben vakantie, dus ze zijn de hele dag thuis. Maar toch, ik had niet meer het gevoel dat ik het liefste in een donker hoekje weg wilde kruipen. Geen blinde paniek, omdat je echt, echt niet meer terug komt. En toen viel er een kaart door de brievenbus en stond er in geschreven waar ik de woorden niet voor kon vinden: Rust. Er hangt een soort rust om ons heen als het over Sanne gaat. De afgelopen jaren zijn we wanhopig op zoek gegaan naar een manier om Sanne levend te houden binnen ons gezin. En ik zie nu dat ons dat gelukt is. Niet alleen bij ons, ook bij haar broers en zusje. Ook bij de opa’s en oma’s, bij de ooms en tantes, de nichtjes en neefjes en bij onze vrienden. Zeker ook bij vrienden die we pas leerde kennen nadat Sanne al overleden was. Je hoort er bij, altijd, iedere dag, elk moment. Je wordt niet vergeten, daar was je véél te speciaal voor. Dus ja, we huilen we omdat we je missen. Niets liever hadden we je nog hier in huis gehad om voor je te zorgen,  met je te kroelen en je te knuffelen. Maar bovenal koesteren we de mooie herinneringen aan jou, liefste moppedop….

10 Maart 2012

 

9 Maart 2011

De onrust stapelt zich meer en meer op in mijn lijf. Boos, chagrijnig, verdrietig, radeloos. En ik weet niet hoe ik het onder woorden moet brengen. Ik sluit me zo veel mogelijk af voor de buitenwereld, heb geen behoefte aan ‘ruis’. Het boeit me even niet, het liefst ben ik alleen maar met Sanne bezig. Maar dat is lastig in een carnaval vierend Brabant, met Sjors die dolblij is dat hij lekker vakantie heeft, Pim die flink aan het boeven is en Gieke die natuurlijk ook de nodige aandacht verdient. Dus overdag doen we gezellig dingen: een dagje bij oma langs, een ijsje halen, optocht kijken, naar de Intratuin, knutselen voor Sanne, filmpje kijken, buiten spelen, voor lezen.  Zo komen we de dagen wel door. Sjors voelt de bui al hangen en komt dan ook heel regelmatig even knuffelen (de schat). Aangezien Pim op het moment ALLES kopieert wat zijn grote broer doet, krijg ik van hem ook regelmatig kusjes en knuffels. Ze zorgen zo goed voor me, mijn lieve jongens…… En toch, wat doet het nog ontzettend veel pijn, als ik terug denk aan hoe, 7 jaar geleden, aankomende nacht verliep.

Bind mijn handen langs mijn lichaam
en dan nog houd ik je vast
Doe een blinddoek voor mijn ogen
en ik vind je op de tast
Maak mijn beide oren doof
en ik zal horen wat je zegt
Ik ben de verliezer
de verliezer
De verliezer in een ongelijk gevecht…..

28 Februari 2011

Tot gisteren heb ik het feit dat het zeer binnenkort weer 10 maart is voor me uit kunnen duwen. Het gevoel lag heel dicht onder de oppervlakte maar ik kon er nog met een grote boog omheen lopen. Maar toen we gisteren bij Sanne’s plekje waren is het met volle vaart toch boven gekomen. Het plekje naast Sanne is niet langer vrij. Er is vorige week een meisje begraven, en er liggen heel veel mooie witte rozen. En dat was het laatste zetje wat ik nodig had. Nu ben ik vreselijk chagrijnig en de tranen zitten heel erg hoog…. Eigenlijk moet ik alleen maar heel veel zuchten en kan ik alleen maar denken: daar gaan we weer…… weer die hele film, die herinneringen aan de laatste dagen, uren, minuten en seconden met onze lieve Sanne… pffffffff

10 Februari 2011

Het nieuwe jaar is alweer ruim een maand oud! Er is zoveel gebeurd, ik moet het eerst eens allemaal opschrijven. De verbouwing gaat door (slaapkamer aanbouwen beneden). Toen we ons huis bouwden hadden we bedacht dat Sanne beneden zou gaan slapen (ze zou te zwaar worden om naar boven te dragen). Er is toen een badkamer aan haar slaapkamer gemaakt, zodat we haar beneden konden wassen. Helaas is het nooit zo ver gekomen. Sanne is overleden 4 dagen nadat we de sleutel kregen van ons nieuwe huis. Twee weken later zijn we verhuisd. Sanne’s kamer is wel altijd haar kamer gebleven. De eerste tijd stonden al haar spulletjes daar, lagen ook haar kleertjes gewoon in de kast. Toen Sjors wat ouder werd is Sanne’s kamer steeds meer speelkamer geworden, en ook haar badkamer werd als speelruimte gebruikt. Nu willen we graag zelf beneden gaan slapen maar ik wil van Sanne’s kamer afblijven. Ik vind het nog steeds prettig dat ook zij een kamertje bij ons in huis heeft. Voor de kinderen is het heel normaal: als ze iets zoeken of willen gaan doen zeggen ze: ik ga wel even in Sanne’s kamer kijken. Na de verbouwing gaan we in de aanbouw slapen en gaan we Sanne’s badkamer zelf gebruiken. Haar slaapkamer blijft dan speelkamer. Haar hoog laag bed stond daar nog steeds, ik heb er al die tijd geen afstand van kunnen doen. Maar nu zou het toch wat krap worden, dus misschien een goed moment om dan toch te bedenken wat ik wilde met het bed. We hadden bedacht dat de Manege Zonder Drempels hem misschien wel kon gebruiken. Na overleg met hen zou ik kijken of de motor gemaakt kon worden en dan zouden we het bed naar hen toe brengen. Toen ik het bedrijf die destijds het bed had geleverd belde om te overleggen, bleek dat we het bed in bruikleen hadden en dat het dus terug moest naar dat bedrijf…. Dat vond ik zo jammer, ik had graag de manege er blij mee gemaakt, omdat Sanne het daar ook zo fijn vond. Ik heb toen aan Rob gevraagd of hij het wilde regelen op een dag dat ik aan het werk was. Ik moest elke keer alleen al huilen als ik eraan dacht dat het bed weg moest, en gelukkig heeft hij het verder afgehandeld. En nu is dus haar bed en ook haar kinderstoel weg. Ik heb wel 100 keer tegen mezelf gezegd dat het niet in de spullen zit, maar dat ik het vooral moet hebben van alle mooie herinneringen, foto’s en filmpjes van onze moppedop, maar ja, het is toch wéér iets van Sanne dat voorgoed weg is….

Sjors heeft buisjes gekregen. We twijfelden al een tijdje of hij alles wel goed hoort, en na een bezoekje aan de KNO arts is al snel duidelijk dat buisjes geen overbodige luxe zijn. We moeten ons ’s ochtends vroeg (nuchter) in het ziekenhuis melden. Sjors vind het allemaal wel een spannend avontuur, ik denk alleen maar: ik wil niet met mijn kind in het ziekenhuis zijn, ook niet voor zo’n eenvoudige ingreep als buisjes….. Al snel is hij aan de beurt en ik mag met hem mee totdat de narcose werkt en hij slaapt. Met een brok in mijn keel gaat onze stoere vriend op de tafel liggen en binnen no time is hij onder zeil. PFFFF wat is het toch een ellendig gezicht als je kind onder narcose moet. Gelukkig zit ik nog geen 5 minuten in de wachtkamer als de verpleegster me al weer komt halen. Sjors slaapt nog maar word al snel wakker. Hij is nog een beetje wazig maar als we aan het einde van de ochtend naar huis mogen is hij weer helemaal de oude. Gelukkig heeft Sjors het allemaal totaal niet erg gevonden (was erg blij met zijn doos lego bij thuis komst…), ik was toch een beetje bang dat ik onbewust mijn angsten over zou brengen op hem.

Nog geen paar dagen later wordt Gieke ziek. Maandag ochtend voordat ik ga werken haal ik haar uit bed en merk dat ze een beetje snotterig is geworden. Ze zal wel verkouden worden, denk ik. Die dag komt mijn moeder oppassen en zij belt ’s middags dat ze erg verkouden is. De nacht van maandag op dinsdag zijn we flink met haar in de weer. Ze wordt steeds benauwder en klinkt heel erg schor. Ik ga een poosje met haar in de badkamer zitten terwijl de douche loopt en dat vind ze prettig. ’s Ochtends ga ik naar mijn werk en maakt Rob een afspraak bij de huisarts. Zij geeft haar wat ventolin maar daar reageerd ze niet op. Dus moet Rob met haar naar de kinderarts. Die wil haar graag een nachtje opnemen, ze heeft pseudo kroep. Inmiddels ben ik van mijn werk ook naar het ziekenhuis gereden (met vlekken in mijn nek, een hartslag van 200 en tranen die héél erg hoog zitten). In het ziekenhuis schrik ik best een beetje van haar. Ze is nog benauwder als vannacht. Op de kinderafdeling wordt het hele riedeltje afgewerkt: bloed prikken, foto van de longen, vernevelen, saturatiemeter. De verpleegster legt alles heel geduldig en rustig uit maar ik denk alleen maar: houd maar op, ik ken het ritueel, we weten precies hoe alles werkt…. Het is een ander ziekenhuis maar toch worden we met een hele harde smak weer terug gesmeten in de tijd. Het is hetzelfde geluid van de automatisch openende klapdeuren, de piepjes van de saturatiemeter, dezelfde plakken kaas verpakt in folie, dezelfde zwarte thee, verpleegsters op crocs in witte pakken, een klein meisje in een ziekenhuisbedje, dezelfde onrust ’s nachts, veel te warm en teveel tijd om je gedachten de vrije loop te laten….. Gelukkig reageerd Gieke nu wel op het medicijn waarmee wordt verneveld en valt ze zelfs even in slaap, ze is kapot, helemaal op. Het blijft bij 1 nachtje en dus mogen we de volgende dag ’s middags naar huis. Gieke is al een heel stuk opgeknapt en kan nu thuis verder aan sterken. Eenmaal thuis ben ik zelf kapot. Moe van de veel te korte nachtjes, de december blues, de zorgen, de leeuwen en beren op de weg, moe van de angst of Sjors, Pim en Gieke wel gezond en wel zullen blijven,  die angst voerde  weer even een aantal dagen de boventoon in mijn hoofd. Het gaat heel erg goed met ons maar door dit soort dingen merk je wel hoe kwetsbaar je nog steeds bent. Omdat deze dingen nu in korte tijd op me af kwamen was ik even weer totaal uit het veld geslagen.

In deze periode kreeg ik ook kontakt met de moeder van Emanuelle. Een prachtig mooi meisje die heel erg op Sanne leek. Emanuelle is mei 2010 geboren en haar vader moeder en broertje hebben in september afscheid van haar moeten nemen. Het veel te korte leventje van Emanuelle heeft veel indruk op me gemaakt. En ook de emails die haar moeder me stuurde. Het is allemaal zo herkenbaar, de situatie waar zij nu (en wij 7 jaar geleden) in zitten. Het is mooi om te lezen dat veel mensen heel erg trots op haar zijn en dat er zoveel mensen zijn die van haar hebben gehouden en dat nog steeds doen. Als ik haar mama een berichtje aan het tikken ben ziet Sjors dat ik verdrietig ben (daar heeft hij enorme voelsprieten voor…..) Hij vraagt waarom ik moet huilen en ik vertel hem over Emanuelle en laat hem ook wat foto’s van haar zien. Hij zegt: oh, ze lijkt wel op Sanne! dan gaat ze zeker ook dood (kinderlogica….). Als ik hem vertel dat ze al is overleden zegt hij: dan worden ze vast vriendjes in de hemel….. Mooi toch, dat hij het zo voor zich ziet!

Gieke heeft het armbandje van Sanne gekregen.

Ik heb het  naamplaatje laten veranderen,

nu staat aan de binnenkant de naam van Sanne

en aan de buitenkant die van Gieke.

Sjors zegt dat hij het jammer vind dat Sanne niet meer leeft. “Als ze er nog wel was geweest zou zij ook bij mij op school zitten en als er dan kindjes vervelend tegen me doen dan kan ik mijn grote zus erbij halen”.

10 December 2010

Voor mijn gevoel ging het eigenlijk best goed met me, ondanks dat de decembermaand weer was aangebroken, totdat ik vanavond in mijn eentje in de auto de nieuwe CD van Marco Borsato aan het luisteren was en de tekst van  het nummer: Niemand weet…. voor het eerst goed hoorde… Slik….

22 Juli 2010 – 22.30 uur

8 jaar geleden begon rond dit tijdstip de bevalling en waren we nog in heerlijke onwetendheid. Kregen we de slappe lach omdat het nu toch echt ging gebeuren. Zelfs nadat je was geboren en we natuurlijk wel zagen dat je een flinke hazelip had wisten we nog van niks. Waren we ziels gelukkig omdat jij met je mooie kleine meisjes lijfje ons papa en mama had gemaakt. Helemaal stijf van de adrenaline die na een bevalling door je lijf giert, hebben we geen oog dicht gedaan maar alleen maar naar je liggen kijken, wachtend tot het morgen zou worden. Dan moest Rob met je naar het ziekenhuis omdat je niet zelf  zou kunnen drinken vanwege die hazelip. Heel even heb ik die nacht gedacht dat je misschien het syndroom van Down had (omdat je oogjes ook iets dichter bij elkaar stonden), maar die gedachte heb ik snel weg geduwd: Kop in het zand en genieten maar! 8 jaar geleden….  8 jaar geleden mocht ik haar voor het eerst vast houden, dat klinkt als heel lang geleden, maar toch voelt het vandaag als was het gisteren…. Kon ik je nog maar heel even vast houden, even met je kroelen…..
Het contrast tussen “gewone dagen” en “Sanne dagen” wordt steeds groter. Andere jaren kon ik al weken / dagen van te voren volop met de Sanne dagen bezig zijn. Nu is het er bijna niet van gekomen. Ik wil  Sjors, Pim en Gieke  niet teveel opzadelen met mijn verdriet, daar zijn ze nog veel te klein voor. En dus stop ik de onrust in mijn lijf  die er altijd is zo voor Sanne’s verjaardag ver weg, en laat het pas toe, ’s avonds laat als ze liggen te slapen. Sjors heeft vanavond indianen slaapfeest op school. Als afscheid van groep 2. Uiteraard was hij daar al de hele dag druk mee. We mochten hem om 19.00 uur brengen en na het toneelstuk van de juffen moesten we weer naar huis. Ze hadden een grappig stuk in elkaar gedraaid over de verjaardag van het opperhoofd en Sjors genoot met volle teugen. Eenmaal thuis ben ik naar Sanne’s grafje gegaan om de boel netjes te maken. Het ene moment zing je samen met je zoon: Lang zal hij leven omdat het opperhoofd van de indianen jarig is, het volgende moment sta je het grafje van je  dochter te poetsen omdat het morgen haar 8e geboortedag is….. en dat is een splagaat waar ik niet zo goed raad mee weet……..

9 Juli 2010

Er heerst Oranje koorts in Nederland, as zondag speelt Nederland de finale van het WK tegen Spanje. Het is prachtig weer buiten. Gieke doet het heel goed, ze is een heel tevreden meisje en begint nu ook echt naar je te lachen (smelt….). Sjors kijkt er naar uit om naar groep 3 te gaan: dan mag hij gaan leren lezen en schrijven!! Pim is een gezellige klessebes. Kan de oren van je hoofd praten! Is maar wat blij met zijn kleine zusje en wordt “ineens” ook al zo’n grote vent!! Ik prijs me dan ook maar wat gelukkig met al dat moois om me heen! Wat een rijk gevoel als we met z’n vijven aan tafel zitten!
Maar ja… inmiddels is het juli geworden en vraagt de juf wanneer ik Sjors zijn verjaardag wil vieren in de klas, bedenk ik me dat ik een kinderfeestje moet gaan organiseren, traktaties maken, uitnodigingen versturen… Kortom: Sjors zijn verjaardag komt er weer aan: en dat betekend dus ook die van Sanne….. En ondanks het mooie weer buiten ontwikkeld er hier van binnen zich een kleine depressie….. Ik wil eigenlijk helemaal niet zeuren met al dat moois om me heen, maar jeetje, wat mis ik mijn eerste kleine meisje…… Toch heb ik niet het idee dat de jongens er iets van merken, zij zorgen voor zoveel (leuke) afleiding, de sombere momentjes komen vaak pas als alles op bed ligt en het stil wordt in huis.

1 Juni 2010

Gieke is nu twee weken oud. Na de hectiek van de kraamweek keert de rust enigszins terug. Nu komt ook het besef dat we een dochter hebben gekregen. En dat is, voor ons qua emoties, toch anders dan een zoon, weet ik nu. Als ze tegen Rob aan ligt bijvoorbeeld, en ik Gieke haar achterkant zie, dat kleine zwarte bolletje (want veel zwarte haartjes), en zo’n klein tenger lijfje in een roze pakje… dat roept ineens herinneringen op van 8 jaar geleden, toen hij ook zo met Sanne zat. Of als ik per ongeluk Sanne tegen Gieke zeg. Het huis vol hangt met roze kaarten (Annemiek, bedankt voor je lieve kaart, LEUK!!!) , kleren, ballonnen en slingers. Ik een liedje zing voor Gieke van de rode brievenbus, die zong ik ook altijd voor Sanne. Ik kan me dan ineens af vragen of Sanne dat toendertijd eigenlijk wel echt gehoord heeft,  op dezelfde manier als Gieke me nu kan horen. Het zijn maar hele kleine dingetjes, maar het zorgt (in combinatie met de vele hormonen…) wel af en toe voor wat tranen. Tranen van overweldigend geluk dat Gieke zo gezond is en het zo goed doet, maar ook van verdriet om het gemis van haar grote zus Sanne.

18 Mei 2010

Ons klavertje vier
vier blaadjes aan een stengeltje
Voor elk blad één bengeltje
elk kindje een eigen verhaal
zo geliefd, zo mooi, zo speciaal

We zijn dankbaar en blij
We hebben er een vierde kindje bij!

We noemen haar

Gieke

Gieke is geboren op dinsdag 18 mei 2010
en weeegt 3890 gram

9 Maart 2010

ik rij naar huis, kom net bij je vandaan
over m’n wangen glijdt langzaam een traan
m’n hart is gebroken, de wereld te klein
‘k wil alleen dicht bij je zijn
wie houdt ons tegen, doen niemand kwaad
wie stopt de regen die jij achterlaat
glazige ogen, ik kan haast niet meer
maar leg me er  bij neer
ik ben vannacht in m’n tranen verdronken, er was niemand die dat zag
ik ben nog nooit zo diep gezonken, omdat ik wat ik droom niet mag omdat wat ik droom niet mag

Het hoort er inmiddels bij, de dag voor 10 maart. De wanhoop grijpt me naar mijn keel als ik de foto’s bekijk van je veel te korte leventje. Vooral de foto’s waarop je tegen ons aan ligt te slapen in de schommelstoel of op bed. We hebben je zo gekoesterd en zo lief gehad. De rest van het jaar neem ik genoegen met het gevoel dat je op één of andere manier altijd bij me bent. Maar nu mis  ik je kleine mollige lijfje, je mooie heldere blauwe ogen en het eindeloos knuffelen.

26 Februari 2010

Nog even en het is weer 10 maart….. Billy Joel heeft ooit zo’n mooi nummer gezongen, hier hebben we ook naar geluisterd tijdens de afscheidsdienst van Sanne.

BILLY JOEL LYRICS – She’s Got A Way

” Three Siblings: Individually Unique, yet joined forever”

Deze kraal is het symbool van drie broertjes of zusjes, individueel onafhankelijk, maar voor eeuwig verbonden. Voorheen hing deze kraal aan een soort touwtje om mijn nek, nu prijkt hij dus aan een mooie zilveren ketting! Bedankt Sinterklaas. En dan vooral bedankt dat Sanne op deze manier toch ook subtiel aanwezig was op dit kinderfeest!

Halverwege zet Pim het op een brullen, hij moet nodig slapen maar wil er niet aan toe geven. Als hij uiteindelijk toch in slaap valt leggen we de boot aan de kant en gaan in het gras zitten picknicken (koffie, limo+ taart!!!). Terug gekomen in de haven eten we een pannekoek en gaan daarna de roze gerberaatjes ophalen die ik had besteld. Bij Sanne maken we het mooi, beetje schoonmaken, vegen, harken (Sjors z’n specialiteit) en de kaarsjes aan. We zingen een liedje (Berend Botje ging uit varen….!!!) en Sjors stuurt nog een handkusje naar z’n zusje.

De dagen voor vandaag vond ik lastig. Hoe gaan we deze dag invullen. Alles is al wel een keer gezegd, geschreven, bedacht en bekeken. Alle kaarsjes zijn gebrand, alle roze gerberaatjes gekocht. En uiteindelijk (hoe lief ook bedoeld) krijgen we hier Sanne niet mee terug. En hoezeer de tijd ook best wat wonden minder pijnlijk maakt, ik mis m’n meisje nog steeds elke dag. Hoe blij ik ook ben met onze twee jongens, het had zó leuk geweest als daar een grietje van 6 omheen had gedarteld!!!
Gelukkig hebben we er vandaag op een mooie manier toch een beetje een feestdag van kunnen maken. Het is ook wel heel erg leuk om te zien dat Sjors er ook helemaal druk mee kan zijn.

13 Maart 2008

Met lieve mensen om ons heen zijn we de afgelopen dagen goed door gekomen. Het luisteren naar de afscheidsdienst zette ons 4 jaar terug in de tijd. Met je ogen dicht zat je weer voorin de kerk te luisteren naar die mooie liedjes en de mooie woorden die er over Sanne werden gezegd. Op een rare manier zijn we blij dat we dat soort dingen nog eens kunnen herbeleven, net als alle foto’s en dagboek fragmenten uit die tijd. Door even weer dwars door je verdriet te gaan raak je dat nare gevoel wat de afgelopen dagen je lijf in is geslopen langzaam aan wel kwijt. Bij Sanne zag het er zó mooi uit, een huis vol roze gerberaatjes, de kaartjes, mailtjes, smsjes, het doet ons goed om op die manier te merken dat onze kleine meid niet vergeten wordt…..

3 Maart 2008

Langzamerhand begint het weer te borrelen. Merk ik aan kleine dingen dat 10 maart er aan zit te komen. Flitsen van 4 jaar geleden komen op de raarste momenten mijn hoofd binnen zeilen. De tranen zitten hoog en hebben niet veel aanleiding nodig om over mijn wangen te rollen. Waarschijnlijk versterkt door alle hormonen die nog door mijn lijf gieren voel ik me regelmatig week, angstig, bang. Bang om te verliezen, bang om kwijt te raken, bang om wéér die rauwe pijn toe te laten die ik voelde toen we jou verloren. Ik voel me ongelooflijk rijk met jou papa en je twee broertjes om me heen en m’n kleine meisje in m’n hart. Maar daardoor heb je ook zo veel om te verliezen…. Rond 10 maart ben ik daar altijd meer dan anders mee bezig. En met m’n verstand weet ik dat ik niets heb aan zulke gedachten, dat ik niet de dood maar het leven moet laten overheersen,  maar het lukt me deze dagen niet om die gedachtenstromen te stoppen. Gelukkig heb ik je papa dan om me weer even bij mijn positieven te krijgen!!

28 December 2007

Je hebt iets uit de hemel meegenomen
je hebt iets van een engel meegebracht
we zien het als je ligt te slapen
daar in je wiegje midden in de nacht
We hopen dat wanneer je zult gaan groeien
dat stukje hemel in je blijft bestaan
en dat dat kleine lichtje van boven
je hele leven met je mee zal gaan

We zijn dankbaar en blij
We hebben er een dérde kindje bij!

We noemen hem

PIM

Pim is geboren op vrijdag 28 december 2007
en weegt 4180 gram

Rob, Minette, Sanne en Sjors van Duijn

23 Juli 2007

5 Jaar had onze kleine meid vandaag geworden. 5 Jaar….. En weer anders dan de afgelopen jaren zijn we de afgelopen weken door gekomen. Het drong pas een week of twee geleden tot me door dat het alweer Juli was en Sanne’s verjaardag er dus aan zat te komen. Veel minder dan vorig jaar was ik bezig met het feit dat ze er niet meer bij is om haar eigen verjaardagskaarsjes uit te blazen. In plaats daarvan steken we kaarsjes aan bij haar grafje. Afgelopen dagen haar site weer eens doorgelezen, en dan lees, voel, ruik, hoor, merk je weer hoe lief we haar hadden/hebben. Hoe we ondanks alle zorgen toch zo ongelooflijk blij met haar waren. Onderstaand filmpje bewijst wel dat Sanne het ondanks al haar minder fijne dagen ook heel goed heeft gehad, de veel te  korte tijd dat ze bij ons was. Hoe harder je met haar beentjes heen en weer ging hoe mooier ze het vond. Op het filmpje kan je dat goed zien.

Haar geboorte dag is toch wel een hele andere dag als 10 maart, haar sterfdag. Deze dagen denken we vooral aan de mooie momenten met haar. Ook al betekent dat automatisch dat je veel verdriet hebt om het feit dat die momenten slechts herinneringen zijn en dus nooit meer terug zullen komen. Voor mijn gevoel wil ik het op dit moment niet zo toe laten, die intense pijn. Of dat iets te maken heeft met het feit dat Sanne en Sjors er een broertje of zusje bij krijgen weet ik niet, wel weet ik dat de hormonen soms rare trucjes met me uithalen. ( Voor degene die het nog niet weten, eind december verwachten wij ons derde kindje… spannende tijden dus!).

Dit stukje schreef ik gisteren toen ik ’s nachts uit mijn werk kwam. Nu zijn we inmiddels een dag verder en zit ik toch weer volop in dat ellendige gevoel wat het missen van Sanne met zich mee brengt. Lamgeslagen, moe, verdrietig, met mezelf geen raad weten. Eigenlijk een beetje zoals we ons vaak voelden als we met Sanne weer een tijdje in het ziekenhuis hadden gelegen en naar huis mochten. Dan konden we ook zo moe zijn van alle spanningen en ellende die Sanne (en wij) over ons heen hadden gekregen.

10 Maart 2007

3 Jaar na die vreselijke dag/nacht. In die 3 jaar is er (gelukkig) veel over je gepraat. En nu ben ik aan het bedenken wat ik op je site ga zetten. Maar ik weet het niet zo goed….. Alles is al vaak gezegd, gedacht en opgeschreven. Maar er komen geen nieuwe verhalen meer bij. En die werkelijkheid komt wederom harder aan dan verwacht. De artsen waren bij je geboorte bang dat je het einde van de week niet zou halen en natuurlijk zijn we zielsgelukkig dat je het veel langer hebt volgehouden. Hierdoor zijn wij niet de enige met mooie herinneringen aan jou. Hebben we mensen om ons heen die je ook missen. Hoe je bij ze op schoot zat, hun harten veroverden, en hoe je je liet koesteren door al die lieve aandacht die je van hen kreeg. Zo is het geen eenrichtingsverkeer als we over al die mooie momenten met jou praten. Zoals ik al zei: blij dat we dat hebben, maar intens verdrietig dat het daar bij zal blijven. We missen je…. Het is fijn als mensen hardop je naam noemen, onze grootste angst is toch dat je vergeten wordt. En door het steeds maar weer opnieuw noemen van je naam, lieve Sanne, weten we dat je niet alleen voor ons “levend” blijft. Afgelopen dagen heb ik mezelf onder gedompeld in dat gemis. Veel gepraat, veel gedacht, foto’s gekeken, muziek geluisterd. Me omringd met roze dingetjes en het van binnen uitgeschreeuwd, ik mis je zo, ik mis je zo verschrikkelijk…..

December 2006

December. Als deze maand op de kalender te voorschijn komt, begin ik automatisch al te zuchten. De warme decembermaand voelt voor ons meer als een koude douche. Weer een jaar voorbij waarin we Sanne op allerlei momenten hebben moeten missen. De “knusse warme” decembermaand. Het “gezellige” sinterklaas feest. Sjors zingt nog steeds “sinterklaas kapoentje”ook als hij de kerstman voorbij ziet komen. Voor hem is het allemaal 1 pot nat! Met z’n drietjes vierden we pakjes avond. De twinkeling in Sjors zijn ogen. De rode blosjes op z’n wangen bij het zien van al die kadootjes… Heerlijk, heerlijk. Pepernoten bakken op de peuterspeel zaal, een cadeautje in zijn schoen na het peutergymen. Hij vond het allemaal even spannend en mooi. Inmiddels staat de kerstboom opgetuigd. Allemaal mooie lampjes en glimmende en blinkende ballen in de boom. Als Sjors uit bed komt en de boom voor het eerst ziet weet hij even niet wat hij moet zeggen…. Een boom in de kamer???? Mama gemaakt??? Mama appel boom???? ( ik moet altijd een boom tekenen van Sjors, inclusief appels, hij moet eens even goed bekijken of er in deze boom soms ook niet appels groeien!!!) Hij bewonderd de boom van alle kanten en gaat onder het genot van een beker limonade er eens goed voor zitten op de bank. Intens genietend van die mooie boom die mama in de kamer heeft gezet. Straks met de kerst wordt hij omringd door al zijn neefjes en nichtje, ooms en tantes. En nu al weet ik zeker dat hij dat prachtig vind. Dat hij ’s avonds om zal vallen van de slaap omdat hij de hele dag druk is met al die gezelligheid om hem heen. En ook wij zullen die dagen waarschijnlijk wel goed doorkomen. Als je eenmaal maar een hoop mensen om je heen hebt gaat het meestal ook wel weer. Maar nu wil het even niet. Ik heb ook zo’n hekel aan die december maand…. Of is het dat misschien wel helemaal niet….. Genieten wij net zo goed van de feestdagen, net zoals Sjors dat doet, of eigenlijk ómdat Sjors dat ook doet??? Is het misschien meer het gevoel wat die december maand opwekt…. Is die decembermaand best wel warm,  knus en gezellig maar voel je dáárom juist zo die lege plek die alleen onze kleine meid maar op kan vullen??? En ach, hoe het is, is het. Feit blijft gewoon dat we met z’n viertjes aan de kerstontbijt tafel hadden moeten zitten. En daarom laat ik het maar een beetje gebeuren. Laat maar komen die tranen, dat nare gevoel in mijn buik, in mijn hart. Sjors is zich van geen kwaad bewust maar sleept ons met z’n grenzeloze enthousiasme  wel door deze maand heen.

“de glimlach van een kind laat je beseffen dat je leeft”

24 Oktober 2006

De afgelopen weken zomaar een paar keer lekker over je kunnen babbelen met lieve vrienden maar ook met mensen waarvan je het in eerste instantie niet zou verwachten. Het is zo fijn als mensen niet bang zijn om jou naam te noemen! Het is  voor mensen die niet zo heel dicht bij ons staan  misschien wel eens moeilijk voor te stellen maar je zit nog zo in ons systeem. En ik denk dat dat ook nooit meer over zal gaan. Aan het aantal keren dat ik nog in je dagboek schrijf (niet zoveel dus) is wel te merken dat het goed gaat met ons. Maar soms zijn er van die dagen…… En dan is het toch prettig om even via deze site met jou alleen bezig te zijn. Af en toe beleef ik die laatste nacht met jou en papa tot in detail opnieuw. De pijn die we toen voelden, het weten dat we je voor altijd kwijt waren doet nu nog altijd onbeschrijfelijk veel zeer. Het kan dan wel eens prettig zijn om stukjes in bladen of op internet te lezen of stukjes op tv te zien en te horen hoe anderen met het verlies van hun kind omgaan. Dit is meestal zo herkenbaar, dan voel je je héél even iets minder alleen. Weet je weer dat het echt niet gek is om ook na 2.5 jaar nog steeds verdrietig, boos, wanhopig te zijn.

20 Juli 2006

3 dagen voor dé dag…. Net als vorig jaar zijn het ook nu weer onrustige dagen. Flarden van momenten uit de afgelopen 4 jaren spoken door mijn hoofd. En dan ligt er vanochtend een lieve kaart in de bus. En jank ik weer mijn ogen uit mijn hoofd. De tekst raakt me, vooral omdat het zo dicht bij mijn eigen gevoel komt. De tekst raakt me ook omdat het zo goed voelt om te merken dat onze lieve kleine meid nog niet vergeten is. Zoals ik al eerder aan een vriendin schreef:”… te merken dat jullie Sanne niet  vergeten, dat jullie aan haar denken en dat jullie af en toe haar naam noemen,  voelt als kleine kadootjes die we zeker in deze tijd zo heel erg nodig hebben..”

Net als de schrijfster van het kaartje van vanochtend hebben ook wij nog moeite met het “voorbestemd zijn van bepaalde dingen” maar zoals ze al schreef: haal uit de tekst wat je mooi vind, wat je pakt. En dat zullen we dan ook zeker doen………………

Iemand die je lief hebt

Iemand die je lief hebt,
is een kostbare schat in je hart,
en het verlies van een geliefd persoon
is als het verliezen van een stuk van jezelf.
Maar de liefde die je kreeg,
gaat niet verloren,
want de essentie van de ziel blijft.
Die kan niet aan je hart ontsnappen,
want die is er altijd geweest.
Houd vast aan je herinneringen en
laat ze hun weg vinden om je te helen.
De liefde en het plezier,
de vreugde die jullie deelden
in je samenzijn, zullen je kracht geven.
Je zult gaan beseffen dat jullie tijd samen
hoe kort of hoe lang ook,
voorbestemd was, en dat die kostbare gave
van de liefde in je leven
een blijvende zegen betekent.
Laat je hart kloppen met liefdevolle herinneringen
en vertrouw op wat je innerlijk je ingeeft.
Vergeet niet de schoonheid
van de liefde die achterblijft,
je omhult en omhelst, al gaat het leven verder.
Je geliefde heeft je dat gegeven…..
om altijd te bewaren in je hart

19 Maart 2006

Een lege plek,
een groot gemis
Een fijne herinnering is al wat er nog is

Waar ben je nu,
vraag ik me af
‘k voel nog de liefde die je me gaf

Jou te kennen,
vond ik fijn
Je los te laten dat doet pijn

Ik zal je missen in dit leven
en altijd om je blijven geven

Dit gedichtje en nog heel veel andere lieve woorden, kaarten, bloemen, verhalen, herinneringen kregen we vorige week vrijdag. Het werd daardoor een echte Sanne dag. Op het grafje van Sanne lag een deken van bloemen en kaarsjes, het zag er zo mooi uit, we werden er gewoon een beetje stil van…. Ik hoorde net een liedje van Paul de Leeuw. Het blijft een gekke vent maar af en toe heeft hij zulke mooie teksten..:

Morgen is er geen morgen meer
Als jij er niet bij bent
‘k Voel me hopeloos, tot niets in staat
Als jij niet bij mij bent

Alles zonder jou
Is een weg die ik niet wou
En de toekomst lijkt verdrietig, grauw

Maar zeg nooit: ik ben alleen
Zoveel vrienden om je heen
Die begrijpen wat je voelt
En precies wat je bedoelt

’t Is een blik, een arm, een hand
En de tranen in hun ogen
Medeleven, troost van wie dan ook
De warmte van hun mededogen

Dus  zeg nooit: ik ben alleen
Zoveel vrienden om je heen
Die begrijpen wat je voelt
En precies wat je bedoelt

Zonder al die lieve mensen om ons heen zou het zoveel zwaarder zijn. Het voelt goed om met hen de mooie herinneringen aan Sanne (die we allemaal op onze eigen manier hebben)  levend te houden.

10 Maart 2006

Lieve Sanne,

Ik kan maar moeilijk de woorden vinden die mijn gevoel omschrijven.
Gelukkig, de herinneringen zullen altijd blijven.

Niet alleen verdriet maar ook de frustatie, boosheid en al die vragen.
Ik kan het nog steeds niet verdragen.

Al twee jaar ben jij er niet meer
Dat doet nog steeds zo’n zeer

Toen jij er nog was en ik het moeilijk had
nam ik jou op schoot en gaf jij mij weer kracht

Jij deed mij beseffen wat echt belangrijk is in het leven.
 De hectiek van alle dag deed jij vergeten

Het is gewoon niet eerlijk dat jij er niet meer bent
Nooit met je broertje kunnen spelen, het is zo’n leuke vent

Sjors geeft je elke dag een kusje
Hij is zo lief voor zijn zusje

Hij geeft mij nu de kracht om met het verdriet om te gaan
Als ik naar hem kijk zie ik jou ook staan

Met z’n vieren zullen we nooit zijn
In gedachten lijkt me dat zo fijn…………

Dikke knuffel van papa

9 Maart 2006

Wanneer ik het dagboek van 2 jaar geleden lees, realiseer ik me weer  wat een vechtertje Sanne is geweest. Ze heeft toch wel een heleboel moeten doorstaan in haar veel te korte leventje. Je zou zeggen dat het me dan troost zou moeten geven dat ze nu eindelijk haar rust heeft….. Maar de pot op met mijn verstand, mijn gevoel schreeuwt om mijn kleine meid, onze moppedop!!!!!!!!

“Lieve Sanne, ik heb het gevoel alsof er een storm raast in mijn hoofd. Ik voel me zo ellendig. Ik ben boos en verdrietig tegelijk. Je te moeten missen doet zo veel pijn en  te weten dat het voor altijd zal zijn is  onuitstaanbaar. Alle verstand, alle redelijkheid gaat overboord deze dagen. Het enige dat we willen is nog heel even van je mogen genieten. Want dat hebben we altijd met volle teugen gedaan. In de schommelstoel, bij ons in bed, in bad, op de manege, in het zwembadje in de tuin, wandelend achter je kinderwagen al kletsend en zingend, op vakantie in Italië, op visite bij alle lieve mensen die ook zo veel van je hielden. Met je verjaardag zijn het vooral deze momenten waar we aan terug denken maar nu het morgen 10 maart is komen er ook hele andere  beelden boven drijven. En dat zijn jammer genoeg niet de leukste herinneringen. Die laatste nacht heb je gevochten om bij ons te blijven maar je lichaampje was echt op,  het kon alle aanvallen niet langer meer verdragen. De dagen ervoor ging je steeds verder achteruit maar we hadden al vaker op een punt gestaan dat we dachten dat je het niet zou gaan redden. En steeds verraste je ons weer door er toch weer bovenop te komen. Ik wilde dan ook niet geloven dat dit je laatste dagen zouden zijn. Ik had goede hoop dat je er met behulp van dat nieuwe medicijn  weer bovenop zou komen en met ons mee naar huis zou kunnen. Bij mij sloeg dan ook de blinde paniek toe op het moment dat duidelijk werd dat het hier wel eens kon ophouden. We hadden er al die tijd elke dag rekening mee gehouden maar toen dat moment aanbrak sloegen bij mij de stoppen even door. En nu voel ik wederom die blinde paniek, ik mis je zo onbeschrijvelijk veel.

Zo alleen zonder jou
Zo leeg zo kaal
Mijn gezicht bedekt met tranen
Mijn hoofd vol kabaal

Alles schreeuwt om jou
Waarom moest je nou toch gaan
Zou zo graag even willen knuffelen
in plaats van bij je grafje staan

Je haartjes ruiken
Je mooie blauwe oogjes zien
Gewoon eventjes kroelen
Al was het maar voor een minuut of tien

Alsjeblieft mag het één moment
Gewoon even samen zijn
Van elkaar genieten
Geluk voelen zónder pijn

Maar nee, mijn lieve moppedop
Het zal blijven bij deze wens
Je bent vrij mijn lieve kleine meid
En ik ga hier verder als een soms blij, soms verdrietig mens

Dikke kus, ook van je broertje, liefs mama.”

29 Januari 2006

We kunnen  opgelucht adem halen, de december maand zit er weer op!! Net als vorig jaar viel het niet mee om deze maand door te komen. Natuurlijk hebben we vol overgave Sinterklaas gevierd, een kerstboom neer gezet, Kerst gevierd en geproost op het nieuwe jaar. Dit zijn toch allemaal dingen die het voor   Sjors erg gezellig en leuk maken. Maar wat ons betreft stappen we op 1 december op het vliegtuig richting de sneeuw en komen we 2 januari pas weer thuis!! Door al die “feestdagen” staat de december maand niet meer al te hoog op ons favoriete maanden lijstje!! Nu het “gewoon” januari is gaat het best goed met ons. Onbegrijpelijk vind ik dat. Dat het dus blijkbaar goed met je kan gaan ondanks dat je je kind hebt  verloren.  Nog regelmatig overvalt het verdriet me, soms op de meest rare tijdstippen. Maar vooral als ik alleen (of met Sjors) een stuk in de auto moet rijden, of  ’s avonds in bed net voordat ik wil gaan slapen. Ineens schiet me dan een moment met Sanne te binnen en dan gaan de raderen in mijn hoofd weer draaien. Toen dit en toen dat, en voordat ik het weet rollen de tranen dan over mijn gezicht en realiseer ik me wederom dat ze echt  nooit meer terug komt.  Op die momenten doet het lichamelijk zo’n zeer dat we haar moeten missen. Gisteren zag ik tijdens het boodschappen doen, een gezinnetje gezellig door de supermarkt lopen. Vader, moeder, zoontje, dochtertje. Allemaal in de leeftijd zoals het nu bij ons ook had geweest. En wij lopen ’s middags met Sjors gezellig op de begraafplaats, om een kaarsje aan te steken bij Sanne. (Als Sjors bij het grafje van Sanne staat is hij altijd helemaal druk met de kaarsjes, handkusjes geven en zwaaien!!) Op dat soort momenten wordt het me weer even pijnlijk duidelijk wat er allemaal is gebeurd de afgelopen tijd. Waar ik dan ook wel eens moedeloos van kan worden is de gedachte dat je dit soort momenten altijd zult blijven houden. Dit verlies gaat nooit meer weg, zal altijd een deel van ons leven blijven. Hoe goed het ook met ons gaat er zullen altijd momenten blijven waarop je denkt,  wat is het nou toch vreselijk  jammer dat Sanne hier niet bij kan zijn. Maar zoals ik al zei, over het algemeen genomen gaat het best goed met ons en zijn het nu momenten dat je je rot voelt. Terwijl het het eerste jaar zonder Sanne  nog hele dagen of weken waren dat we het liefst in een donker hoekje weg kropen.

1 December 2005

Heel regelmatig zit ik op Sanne’s site te neuzen. Toen ik eraan begon had ik nooit gedacht dat het tot zoiets groots en moois uit zou bloeien. En aan de teller te zien zijn er meer mensen die nog regelmatig een kijkje komen nemen. Het doet ons goed om te zien dat er nog steeds mensen zijn die die moeite nemen. Zo las ik in het gastenboek een berichtje van Ben Drieman. Super, en Ben, als je naar Lepelstraat gaat moet je ook echt even bij ons thuis langs komen om een kop koffie te drinken!! (stuur me via de site een emailtje dan stuur ik je onze adres gegevens!!). Verder staan er ook wel eens berichtjes in het gastenboek van  mensen die bij  toeval op de site terecht zijn gekomen. Ook daar zijn we “blij” mee. Iedereen mag weten dat Sjors ons tweede kindje is en dat we op de eerste ook apetrots  zijn!!
Sjors herkent zijn zus echt. Als hij ergens een foto van haar ziet staan gaat hij er direkt naar wijzen en als je hem een foto van Sanne geeft houdt hij niet op met het geven van kusjes aan die foto! Zo schattig. Ik heb ook wel eens de DVD van Sanne opgezet maar daar vind hij nog weinig aan. Nu vind hij tv kijken zowiezo niet zo boeiend maar dat komt vast nog wel!!

8 Augustus 2005

Ik heb een nieuwe pagina toegevoegd: “Lepelstraat”. Op deze pagina staan foto’s van Sanne’s plekje op de begraafplaats van Lepelstraat.
Sanne’s verjaardag is een mooie dag geworden. ’s Ochtends hebben we met z’n drietjes op het gemak doorgebracht. Bloemetjes bij Sanne gebracht, kaarsjes aan. Een ballon van Sjors voor Sanne gekocht. Foto’s kijken, film kijken. ’s Middags zat het huis vol met familie en vrienden. De film van Sanne stond aan, de fotoboeken lagen op tafel. Al snel kwamen de verhalen, de herinneringen, de tranen…… Het was heel fijn om met al die mensen over Sanne te praten, te mijmeren, te lachen, te huilen. De post bracht weer een hele stapel kaarten, via email ook veel reakties. Al met al was het een mooie dag. Een echte “Sanne dag”.

23 Juli 2005

Er is er één jarig, hoera, hoera………………………….
We zijn druk aan het oefenen met Sjors om zijn handjes in de lucht te krijgen bij dat “hoera”. Vandaag voor zijn grote zus, volgende week voor zijn eigen verjaardag. Maar in plaats van een grote glimlach op ons gezicht lopen de tranen over onze wangen. Geen slingers in huis, maar wel overal roze gerberaatjes. Geen kadootjes uitpakken op het grote bed, wel een mooie ballon van Sjors voor zijn lieve zus. Die krijgt een ere plaatsje op haar grafje. De afgelopen week worden we overspoelt met herinneringen. Toen braken de vliezen, toen kwam Gerdien de verloskundige, toen werd ze geboren, Wauw, we hebben een dochter, de hazelip, een paar “onbezorgde” uurtjes thuis voordat Rob met Sanne naar het ziekenhuis gaat, Leiden, dat afschuwelijke gesprek met de kinderarts, misschien een week, hooguit een jaar, terug naar het ziekenhuis in Delft, met de grootste zorg omringt door kinderarts en verpleegsters, de eerste aanvallen, met z’n drietjes naar huis, en alles wat daarna gebeurd is….  En er is zoveel gebeurd in Sanne’s korte leventje. We hebben haar gekoesterd, geknuffeld, met haar op schoot gezeten, haar getroost als ze het moeilijk had, met haar gelachen als ze zich goed voelde. We hebben geprobeerd het haar zo comfortabel mogelijk te maken, de korte tijd dat ze bij ons was. Wat hielden we veel van haar en wat doet het nog steeds pijn haar te moeten missen. We waren en zijn trots op onze kleine meid.  Het houden van is na haar overlijden alleen maar vertienvoudigd en intenser geworden. En daarom vieren we door onze tranen, het grote missen en het immense verdriet heen tóch haar geboortedag, een dag om nooit te vergeten. Met gepaste trots willen we iedereen die het horen wil zeggen: Sanne is onze dochter, een sterk, dapper, lief en mooi meisje. En ook al zijn we mét haar een stukje van onszelf kwijtgeraakt,  ze zit voor altijd in ons hart.

18 Juli 2005

Het monumentje van Sanne is geplaatst. Het is niet helemaal gegaan hoe we hadden afgesproken (er is niet gebeld dat ze het gingen plaatsen, het oude grind is weggegooid en er is nieuw neergelegd, de afspraak was dat het oude grind terug gelegd zou worden, en de verdeling van de tekst was anders dan afgesproken). We zijn daar heel erg boos over geweest, het is toch ongelooflijk dat mensen in die bedrijfstak zo laks met dit soort emotioneel gevoelige dingen omgaan. Nu de teleurstelling en boosheid zijn gezakt moet ik zeggen dat het een heel erg mooi monumentje geworden is. Binnenkort zal ik wat foto’s op de site zetten.
Een poosje terug was ik op kraamvisite in het ziekenhuis in Delft. Omdat we te vroeg waren en moesten wachten tot het bezoek uur begon ben ik even naar de 5e gelopen (de kinderafdeling waar Sanne ook altijd lag). Ik trof het want Annet werkte die dag. (de oppas van thuis en vaste verpleegster in het ziekenhuis). Het was alsof de tijd had stil gestaan. Het voelde ook eigenijk een beetje als “thuis”, net zoals we er ons altijd thuis hebben gevoeld toen we er met Sanne kwamen. Het was net alsof ik “Sanne’s wereldje” weer even in was gelopen. Het kamertje waarin we onder andere  verbleven de nacht dat ze is overleden was vrij en daar heb ik ook nog even gezeten. Best even slikken maar aan de andere kant toch ook heel fijn om weer even in die zo vertrouwde omgeving te zijn. Gek eigenlijk, omdat we zijn verhuisd hebben we in ons eigen huis niet die herinneringen aan Sanne, zo van, hier ging ze in bad, hier heb ik met haar op schoot gezeten enz. Terwijl in het ziekenhuis zo ontzettend veel herinneringen liggen. Gaf een goed gevoel om even die toch zo grote wereld van  herinneringen binnen te wandelen.
Nog een paar dagen en dan vieren we Sanne’s 3e verjaardag. De 2e verjaardag zonder Sanne en haar 1e verjaardag met Sjors erbij. Wat kan er in 3 jaar tijd toch verschrikkelijk veel gebeuren. Je voelt nu alweer dat het gaat zitten broeien ergens diep van binnen. Andere dagen denken we vaak met een glimlach aan Sanne maar als er weer een bijzondere dag op stapel staat gaat het gevoel van: waarom, waarom moest dit ons kleine meisje nu toch overkomen, waarom kan ze niet meer bij ons zijn, meer overheersen. Gaat het  met ons toch wel steeds beter,in de aanloop naar nu bijvoorbeeld haar verjaardag doet het gemis nog net zoveel pijn als een jaar geleden. Het is ook zo onuitstaanbaar dat nooit gewoon écht nooit meer betekend.

20 Juni 2005

We wachten al een paar weken in spanning op een telefoontje van “de Gedenkgroep” met de mededeling dat ze het gedenkmonument van Sanne zullen plaatsen.(Op de begraafplaats) Het wil alleen nog niet zo lukken. Vorige week kregen we een telefoontje dat de glasplaat eindelijk binnen was maar dat er een kras op zit en dat ze hem zo niet willen plaatsen………. Dat willen wij natuurlijk ook niet maar ja, nu moeten we dus wéér een week wachten……… Het zal ook eens een keer wél in 1x goed gaan. Ze hebben de glasplaat terug gestuurd en hopelijk zullen ze hem komende week in goede staat terug krijgen en kan hij volgende week worden geplaatst. We zullen zien………..

19 April 2005

De pagina “dokterstaal” bijgewerkt. Ik was blijven steken op begin januari 2004, is nu compleet….
8 April 2005

Het heeft even geduurd maar afgelopen week hebben we de definitieve goedkeuring gegeven voor het maken van Sanne haar steen voor op haar grafje. We vonden het erg moeilijk te bedenken wat we wilden en het gaf steeds een raar gevoel om met Sjors in de wandelwagen een zaak voor grafmonumenten binnen te stappen (liever zou ik een speelgoedzaak binnen stappen en voor allebei iets leuks uitzoeken……). Bij een aantal zaken werden we ook nog eens  slecht geholpen (erg zakkelijk, zonder gevoel of alleen de standaard mogelijkheden, geen eigen ideeën mogelijk). Kortom, elke keer als we weer zo’n bezoekje hadden gedaan kwamen we er dipperig vandaan. Gelukkig hebben we (eindelijk) een zaak gevonden (in Wateringen) die ons goed heeft geholpen, zij namen alle tijd voor ons, kwamen met goede ideeën en hielpen ons met het op papier krijgen van onze eigen wensen. We zijn nu tot een mooi ontwerp gekomen. Het zal ongeveer een week of 8 duren voordat het geplaatst wordt. Het zal best even wennen zijn als het monumentje geplaatst wordt. Omdat we inmiddels een jaar verder zijn, zijn we zo aan haar plekje gewend zoals we het zelf gemaakt hebben, het zal best gek zijn als daar ineens iets heel anders wordt neergezet. Het is nu afwachten hoe het resultaat wordt, we zijn vreselijk nieuwsgierig.

10 Maart 2005

Een heel jaar verder…….

Het regende toen tranen, bij duizenden vielen ze neer
De engelen weende zachtjes, dit deed hun ook zo zeer.
Dit had niet gemogen, het was veel te wreed
Ze had niet mogen sterven, niet met zoveel leed

Daar stond ik aan haar grafje, op mijn knieën viel ik neer
Ik schreeuwde door de duisternis, riep haar naam, keer op keer
Verblind door al mijn tranen, overmand door mijn verdriet
Ik hoorde slechts de stilte, een antwoord kwam er niet

Tot op die dag in juli, de zon scheen op haar grafje neer
Alsof er engelen zongen, zo helder en zo teer
Toen raakte ze mijn hart aan en sprak met lichte smart
Huil niet, lieve vader, ik woon nu in je hart

Daar zal ik blijven wonen tot we weer samen zijn
Daar ben ik heel gelukkig, daar voel ik ook geen pijn
Dus leef, mijn lieve papa, en maak maar weer plezier
En weet je kleine meisje, woont voor altijd hier

o ja, ik kan weer meedoen,
ik kan weer vrolijk zijn
de buitenkant die gaat wel,
van binnen zit de pijn

o ja, het gaat al beter,
kijk hoe ik weer geniet
de buitenkant die wil wel,
van binnen huist verdriet

o ja, ik wil wel leven,
ik doe alweer aardig mee
de buitenkant moet verder,
de binnenkant zegt nee

maar af en toe geniet ik echt,
met hen die naast me staan
die weten en ook voelen,
dat het nooit meer echt zal gaan

dag lieverd, dikke kus, mama.

Hoi lieve grote zus,

Zullen we in mijn dromen samen spelen???

xxx je broertje

Een heel jaar verder….. Vandaag luisteren we weer naar de vogeltjesmuziek, lezen we weer alle kaarten, kijken we weer alle foto’s, bekijken we de DVD’s, praten we over toen ipv over nu,  voelen we weer die pijn, de leegte, het gemis, zingt Marco weer “afscheid nemen bestaat niet”, en verteld Billy nogmaals dat “she’s got a smile that heals me, I don’t know why it is. She comes to me when I’m feeling down, Inspires me without a sound.”  We brengen bloemen bij je graf, steken kaarsjes aan, schrijven weer eens op je site,  terwijl het enige wat we écht zouden willen vandaag…….. je nog 1 keertje vast kunnen houden, even knuffelen, even kroelen, met onze handen door je haartjes, een kus op je warme wangen, jou handjes in die van ons, met je broertje op de foto, samen in de box, even “echt” met z’n viertjes zijn, al was het maar voor 1 dag, voor 1 middag, voor 1 uurtje…….  Ik draag je voor altijdmee in mijn hart, ik zal je nooit vergeten. Dank je dat je bij me was, lief meisje, mijn meisje.
Lieve Sanne, we missen je zo…….

“Achter elke traan die blinkt, schuilt een glimlach van herinnering”

9 Maart 2005

“Lieve Sanne,

Precies een jaar geleden, 9 maart, ’s avonds om een uur of half negen. De familie was net weg. Het ging niet goed met je. Ergens heel ver weg voelde ik dat het je laatste nacht werd. Ik heb je toen bij me in bed genomen en je dicht tegen me aangedrukt. Ik wilde dat je voelde dat je niet alleen was wanneer je je laatste adem uitblies. Je was aan het vechten om in leven te blijven. Ik had het gevoel dat je ons niet wilde verlaten, maar aan de andere kant was je zo moe en wilde je rust. Ik zie ons nog liggen met z’n drieën in bed. We hebben zelfs nog foto’s gemaakt. Die nacht vergeet ik nooit meer. Ons wereldje was heel klein maar de verbondenheid met ons vieren (Sjors in mama’s buik) was heel groot. Het klinkt gek maar het had ook iets heel moois, hoe moeilijk het ook was. ’s Ochtends om kwart voor zeven ben je in mijn armen overleden. Ik ben zo dankbaar dat we er voor je konden zijn. Ik zou je zo graag nog een keer willen vasthouden en je willen knuffelen. Bedankt voor alles wat je mij gegeven hebt en wat je me geleerd hebt.

Voor altijd mijn lieve dochter, papa.”

4 Maart 2005

Steeds maar weer speelt de film van vorig jaar zich af in ons hoofd. Het is fijn om er met andere over te praten omdat je je daardoor kleine details herinnert die je even kwijt was. Ik ben er eindelijk toe gekomen om de foto’s van Sanne in te plakken. Tot haar verjaardag (in juli 2003) had ik al ingeplakt toen ze nog leefde daarna kwam het er steeds niet van en toen ze eenmaal was overleden kon ik me er niet toe zetten het af te maken. Er kwamen immers geen foto’s meer bij. We moesten het doen met wat we hadden. Ik heb alle CD’s met digitale foto’s gisterenavond nog eens zitten bekijken en nog een paar mooie foto’s gevonden die ik nooit had laten ontwikkelen (hoera voor digitale fotografie!!) Als ik die kan ophalen zal ik het album van Sanne af maken. Toen kon ik het niet, nu is het fijn om praktisch met haar bezig te zijn (ipv alleen maar in mijn hoofd).

26 Februari 2005

Het is bijna niet te bevatten hoe snel de tijd gaat. Het hele afgelopen jaar voelde het als gisteren dat Sanne was overleden en nu is het “ineens” een jaar…. Telkens weer beleven we de dagen van vorig jaar rond deze tijd. Vorig jaar was 10 maart nog een datum als alle andere. Die dag zou de gemeente de aangepaste kamer van Sanne hier in Steenbergen komen goedkeuren, verder nix bijzonders. Dit jaar leven we al een poosje naar 10 maart toe, het is niet een dag met heel veel fijne herinneringen. Het lijkt ook wel of je nu ten volle beseft wat er toen allemaal gebeurd is en daardoor pas echt goed de pijn voelt, terwijl we vorig jaar er voor ons gevoel helemaal bij waren, maar eigenlijk maar verdwaasd rond liepen. Het is ook maar goed dat je op dat moment niet helemaal door laat dringen wat er gebeurd, anders hadden we er nooit zo’n mooi en warm afscheid van kunnen maken. En het is waar als ze zeggen : geef het tijd. Een paar maanden geleden geloofde ik daar nog steeds niets van, maar het is wel waar. Als je maar kunt accepteren dat iedereen het in zijn eigen tempo doet. Je kunt gewoonweg niet tegen iemand zeggen dat ze het rouwen om wie of wat dan ook op een bepaalde manier moeten doen, want je eigen manier is echt de enige manier. Ik vond het erg moeilijk om mezelf toe te staan om te genieten, omdat ik vond dat ik daar Sanne tekort mee deed. Nu ben ik erachter dat ik toch wel aan haar denk, iedere dag weer, of ik nu lach of huil, ze is er altijd en overal bij!! En zo kom je elke keer weer een stapje verder, het zal altijd een hele zere plek blijven maar we kunnen er nu voorzichtig op vertrouwen dat het weer “leuk” leefbaar wordt!

23 December 2004

Kerst zonder jou
Is als een regenboog zonder kleuren
zijn bloemen zonder geuren
Kerst zonder jou
Is de wereld die door is gegaan met draaien
is je broertje die in zijn box ligt te kraaien
Kerst zonder jou
is de pijn die niet verdwijnt
is je broertje die ons troost als er een lach op zijn gezicht verschijnt
Kerst zonder jou. . . . . . .

8 December 2004

Ik wil zo graag iets schrijven, maar ik weet niet zo goed wat. . . . . . Juist nu in de decembermaand is het gevoel van niet compleet zijn extra sterk.

1 November 2004

Toen we Sanne haar 1e verjaardag vierden hebben we van veel mensen geld gekregen. Er werd een nieuwe box voor haar gemaakt met een waterbed matras. We wilden sparen voor een soort plaat die je onder dat matras kon leggen en aansluiten op een muziek installatie. Door de trillingen van de plaat zou je niet alleen de muziek kunnen horen maar ook kunnen voelen. Omdat we niet zeker wisten of Sanne wel kon horen, leek ons dat een mooi kado voor haar. Jammer genoeg is die box er nooit gekomen, op de dag dat Sanne is overleden kregen we een telefoontje dat de box klaar was en dat ze hem de volgende week wilden komen brengen. . . . . . We hebben lange tijd nagedacht over wat we nu met dat geld van haar verjaardag moesten doen. Het moest in ieder geval iets voor Sanne zijn. Uiteindelijk heb ik het geld overgemaakt naar de manege zonder drempels. Sanne kan er nu niet meer van genieten maar ze kunnen het geld hard gebruiken. Wij hebben er altijd van genoten, dus ik hoop dat de manege nog lang zal blijven bestaan, zodat andere er ook een leuke dag uit kunnen beleven.

23 Oktober 2004

Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat Sanne is overleden, haar broertje Sjors is alweer drie maanden oud. Het is heel erg bijzonder om te zien hoe onbezorgd en snel Sjors zich ontwikkeld. Nu pas beseffen we echt hoe weinig Sanne had en kon. Achteraf zijn we blij dat we al onze aandacht en zorg aan Sanne konden geven, zij mocht niets tekort komen. Toch is het heel erg jammer dat we ze niet samen konden zien opgroeien.
Sanne heeft nooit in haar nieuwe kamertje in ons nieuwe huis geslapen maar toch voelt het alsof ze dicht bij ons is. Ze hoort er helemaal bij en dat zal altijd zo blijven.
Het is waar wat ze zeggen; tijd heelt alle wonden. Het verdriet blijft, dat gaat nooit meer weg. De vragen blijven en de antwoorden zullen we nooit krijgen. Het leven is hard maar wel de moeite waard.

18 September 2004

Voor altijd

Zoveel herinneringen samen
Zoveel wat jou met mij verbindt
Zoveel meer dingen die ik nergens anders vindt

Het leven gaat voorbij
Maar je leeft door in mij
In alles wat je hebt gegeven
Wat je me leerde in dit leven
De mooie dingen die je `zei`

Lieve schat
Hier in mijn hart
Hou ik een kamer voor je vrij
Voor altijd

21 Augustus 2004

Lieve Sanne,
Het gaat heel erg goed met je broertje. Hij groeit als kool en is heel tevreden. Het is ongelooflijk hoeveel hij nu al doet. Wij dachten altijd dat toen jij geboren was je ondanks alle dingen die niet goed waren je je net zo gedroeg als alle andere gezonde baby’s. Nu Sjors geboren is realiseren we ons dat dat niet zo was. De manier waarop Sjors uit zijn ogen kijkt, zich beweegt en al reageert op dingen is totaal anders dan hoe jij de eerste weken was. We zijn dan ook blij dat jij ons eerste kindje bent, toen wisten we niet beter en we waren zielsgelukkig met je zonder je te vergelijken met broertjes of zusjes. Ondanks dat we heel erg blij en opgelucht zijn dat het met je broertje nu zo goed gaat zijn we verdrietig dat jij niet bij hem in de box ligt. Waarom heeft Sjors niet een beetje van de dingen die bij jouw zo fout waren en had jij niet een beetje van al het goede van Sjors? ? ? ? Dan hadden jullie nu allebei misschien wel tussen ons in liggen slapen…… Hadden we met z’n viertjes in het bad gezeten en waren we met z’n viertjes naar de manege gegaan. Hadden we écht nog met z’n viertjes geweest.
Gisteren hebben we met Sjors in de wandelwagen boodschappen gedaan. Toen een verkoopster vertederd in de wagen keek moest ik direct denken aan de keren dat ik met jouw boodschappen ging doen. Toen keken de mensen meestal niet vertederd maar schrokken ze vaak. Dat deed mij altijd zoveel pijn, omdat ik je zo’n mooi meisje vond. Ik kon niet begrijpen dat ze van zo’n lieverd konden schrikken. Toen ze nu dan ook naar Sjors keken had ik zo’n gevoel van….. ja dáág, toen schrokken jullie allemaal dus dan hoef je nu ook niet te kijken.
Ik mis je zo verschrikkelijk, lieve kleine meid……. Wat ik er niet voor over zou hebben om je nog af en toe even vast te mogen houden en voor je te mogen zorgen. Natuurlijk was het afgezien van alle mooie momenten die we met je hebben gehad ook best een hele zware tijd. Veel zorgen, twijfels, vragen en altijd maar die donderwolk boven je hoofd: wanneer stopt het, hoe oud zal je uiteindelijk worden? ? ? Nu weten we het, is díe donderwolk verdwenen maar wat er voor in de plaats gekomen is, valt ons misschien nog wel veel zwaarder. Het met lege handen staan, je niet meer kunnen vasthouden, niet meer voor je kunnen zorgen, niet meer met je kunnen kroelen. De enorme leegte die je achterlaat doet ons zo vreselijk veel pijn. “Voor altijd nooit meer”……. Ik kan (en wil) het nog steeds niet bevatten.
Dikke kus, lieve kleine meid, ik hoop zo dat het op één of andere manier nu goed met je gaat en dat het fijn is waar je nu bent. Dat is nu eigenlijk het enige wat mij nog een heel klein beetje kan troosten, dat ik weet dat je nu rust hebt en geen last meer hebt van die vervelende aanvallen.
Dikke knuffel en liefs, mama.

30 Juli 2004

Op mijn wolkje kijk ik naar beneden
Een heel mooi ventje is geboren,
zo lief en heel tevreden
Ik zal over je waken. . . ik ben je zusje
En elke avond voor het slapen gaan,
stuur ik je vanaf mijn wolkje een heel klein kusje
Sanne

Met Sanne in ons hart
Melden wij dankbaar en blij
We hebben er een lief kindje bij

Wij noemen hem
SJORS

Sjors is geboren op vrijdag 30 juli 2004 en weegt 4350 gram

Vrijdag 23 Juli 2004

Een taart zonder kaarsjes
Een stoel zonder ballonnen
Een huis zonder slingers
En wij zonder jou, lieve Sanne

Toch is het vandaag jouw dag
je geboortedag
Ondanks het grote verdriet
is vandaag heel bijzonder
Als we vandaag niet hadden
was je nooit geboren
En dat hadden we voor geen goud
willen missen.

dikke kus en een knuffel van Papa en Mama

Zondag 18 Juli 2004

Gisteren op tv hoorden we Willeke Alberti het nummer `Jij en ik zijn samen één` zingen, we werden er allebei stil van. . . . . . .

Jij en ik zijn samen een
De hele wereld tegen ons is geen probleem
Als iedereen je soms vergeten is
Zeg ik: Reken asjeblieft op mij
Zeg, weet je nog, dat circus met die leeuw
`s Nachts werd je wakker met een schreeuw

Jij vond `t fijn dat ik `r was, iemand heel dichtbij
Iemand in je buurt die je kon troosten en die zei:
Jij en ik zijn samen een
De hele wereld tegen ons is geen probleem
Want als ik `t niet meer zag
Maakte God van elke nacht
Een nieuwe dag
En, als een van ons moet gaan
De ander zal alleen komen te staan
Toe, herinner je, als troost van mij
Er is er toch maar een, en dat ben jij
Denk dan even, al ben je dan alleen
Jij en ik zijn samen een
En, als een van ons moet gaan
De ander zal alleen komen te staan
Toe, herinner je, als troost van mij
Er is er toch maar een, en dat ben jij
Denk dan even, al ben je dan alleen
Jij en ik zijn samen een

Willeke zong dit voor haar dochtertje.

Komende vrijdag is het Sanne haar verjaardag, de zondag erop ben ik uitgerekend, hoe hebben we het voor elkaar gekregen! ! ! Op het moment zijn er twee laadjes in mijn hoofd. Eén hele grote voor Sanne en een wat kleinere voor de baby. Op het ene moment staat Sanne haar laadje open, een ander moment het laadje van de baby. Het is altijd de één of de ander, de laadjes tegelijk open zetten lukt nog niet.

Zondag 20 Juni 2004

En toen was het vaderdag… ook weer zo’n dag die je het liefst overslaat.
Vanochtend werd ik wakker en het eerste wat ik zag was Sanne d’r foto. Ik deed mijn ogen dicht en dacht aan vorig jaar. Toen lag Sanne dicht tegen mij aan met haar gezichtje naar me toe. Ik voelde d’r adem weer, ik rook haar ook zelfs het gekriebel van haar haren in mijn gezicht voelde ik. Sanne kwam even langs en het was net of ze er nog was. Dat zijn van die momenten die je nooit mag en wil vergeten. Aan de ene kant wordt je er verdrietig van en kwaad omdat ze er dit jaar niet meer bij is en omdat je vader bent zonder kind. Aan de andere kant ben ik zo ontzettend blij dat we het vorig jaar hebben kunnen vieren met Sanne erbij. Doordat ze 1, 5 jaar is geworden hebben we alle feestdagen 1x meegemaakt en elke dag heeft zijn herinneringen. Het zijn ook alleen maar mooie herinneringen, alle aanvallen en ziekenhuisbezoeken worden vergeten. Daardoor is het gemis ontzettend groot en zijn de feestdagen in eerste instantie moeilijke dagen.
Maar als het dan zover is en je denkt terug aan vorig jaar dan ben ik zo blij dat we alles in ieder geval 1 keer hebben mogen meemaken. We vieren dus gewoon vaderdag en slaan geen feestdag over.
Bedankt Sanne.

Woensdag 2 Juni 2004

Afscheid nemen van een kind. . . . . . .
valt zo zwaar
Afscheid nemen van een kind. . . . . . .
doe je niet zomaar
Afscheid nemen van een kind. . . . . . .
je leert van elkaar
Afscheid nemen van een kind. . . . . . .
daarvoor ben je nooit klaar.

Dit gedichtje kregen we in de week nadat Sanne was overleden. Het gaat niet zo goed met ons. Hoe langer het geleden is dat we Sanne hebben begraven, hoe moeilijker het wordt. In het begin ben je nog druk met het regelen van het afscheid, daarna de verhuizing en toen de rust kwam was je nog vol van alle warmte die van de dienst en de vele kaarten en reacties uitgingen. Toen konden we nog zeggen, ze heeft nu eindelijk de rust gekregen die ze zo verdiende, omdat de nare dingen die Sanne heeft moeten meemaken nog zo vers in ons geheugen lagen. Maar nu die nare dingen naar de achtergrond raken en we ons vooral de vele, vele mooie momenten herinneren is het ook steeds moeilijker voor ons te accepteren dat ze echt niet meer terug komt.

Zondag 9 Mei 2004 -Moederdag. . . . . . .

Lieve mama,
Moederdag, vandaag is het gemis extra groot
Maar vergeet nooit
Mijn veel te korte leven
Heeft jouw voor altijd moederdag gegeven
Bedankt voor alle liefde, de goede zorgen
en de warmte die je mij hebt gegeven
Nu kunnen we nooit meer
knuffelen of samen liedjes zingen
alleen de herinnering maakt ons nog
warm van binnen
. . . voor altijd mijn lieve mama. . .
Sanne.

Woensdag 21 April 2004

Ik ben begonnen aan een nieuwe pagina op de site; `Het Afscheid`. Hoe moeilijk ik het ook vind deze pagina te maken, toch is het fijn om op deze manier toch nog met Sanne en haar site bezig te zijn. Stukje bij beetje wil ik hier foto`s, gedichtjes, teksten en herinneringen aan het afscheid op zetten. We lopen over van gedachten, gevoelens en emoties met steeds maar 1 hoofdrolspeelster, onze Sanne. Het is dan prettig om daar op deze manier vorm aan te geven. Je weet je met je zelf soms geen raad en zoals altijd is de site dan een fijne manier om even je ei kwijt te kunnen.

We hebben het fotoboek gekregen met alle foto`s van de afscheidsdienst en de begrafenis. Het is een heel mooi boek geworden, met veel zakdoeken in de buurt kijk ik er vaak in. Voor mijn gevoel gaat het iedere dag een beetje minder goed met me. Elke dag mis is mijn kleine meisje een beetje meer en elke dag wordt het steeds een beetje meer duidelijk dat ze er echt niet meer is. Na alle hectiek van de verhuizing begint nu de vermoeidheid ook op te spelen. `s Nachts slapen we op zich wel maar heel onrustig, veel wakker en veel dromen. Net even een paar uur geslapen, maar als ik dan wakker wordt denk ik bij mezelf: waarom zou ik er in hemelsnaam uit gaan? ? ? ? ? ? . . . . . . ..
De bloemen op het grafje zijn nu weg. We hebben er allemaal kleine viooltjes gepoot. Alle beertjes en vlinders uit de boeketten staan ertussen. Zo is het nog steeds een deken van bloemetjes.

Dinsdag 16 Maart 2004

En toen was het stil, heel stil, veel te stil. Stil in huis, stil in ons hoofd, stil in ons hart. Na alle hectiek van vorige week lopen we nu een beetje verdwaasd en lam geslagen rond. En maar praten en praten over de afgelopen week, de afgelopen 20 maanden.
Na de blinde paniek van vorige week dinsdagnacht (nog geen week geleden. . . . . . . . . ) toen bleek dat Sanne het niet zou gaan redden kwam het immense verdriet toen de arts bevestigde dat Sanne was overleden. Daarna de warmte waarmee we werden (worden) omringd door iedereen om ons heen, de vele bloemen, de kaarten, de emails en telefoontjes, iedereen die thuis en in de kerk afscheid kwam nemen van onze moppedop. Het maken van de afscheidsdienst en de warme deken die tijdens die dienst om ons heen werd geslagen, dit alles gaf ons zoveel energie, kracht en steun. Zondag zijn we (bijna) de hele dag met z`n drietjes geweest en ook dat voelde goed, ook al kwam die dag wel het besef dat `voor altijd` en `nooit meer` wel heel erg lang duren. Het afscheid maandag was ook weer bijzonder. Ze heeft een heel mooi en rustig plekje gekregen in Lepelstraat (Steenbergen). Als je op de begraafplaats bent hoor je overal vogeltjes fluiten en komt er een soort rust over je heen.
Maar nu hebben we niks meer te regelen en moeten we de waarheid onder ogen zien dat onze kleine kanjer niet meer én in ons hart én bij ons op schoot zit. Ze heeft het mooiste plekje in ons hart gekregen en daar zal ze altijd blijven. We weten dat het voor Sanne zo beter is, dat ze de rust heeft die ze zo verdiende en dat ze nu ergens is waar ze het goed heeft, maar om haar te moeten missen doet zo onbeschrijfelijk veel pijn. . . . . . .

Donderdag 11 Maart 2004

Met pijn in mijn hart schrijf ik dit stukje om jullie te vertellen dat onze kanjer gisterenochend is overleden. Ze heeft gevochten tot het eind om bij ons te blijven maar nu heeft ze de rust die ze zo heel erg verdiende. Ze ligt thuis in haar eigen bedje. Ik weet zeker dat ze nu ergens is waar het heel erg leuk is voor haar. Op een plek waar ze kan spelen en ravotten en waar ze niet meer wordt geplaagd door aanvalllen of medicijnen. Het doet alleen zo onbeschrijfelijk veel pijn dat wij daar niet meer bij mogen zijn.

23 juli 2002                          10 maart 2004

Wij komen samen om afscheid van Sanne te nemen zaterdag 13 maart om 11.00 uur in de Vredekerkt, Prinses Irenestraat 1 te de lier, waarna er gelegenheid is tot condoleren.

Wij zullen ons lief klein meisje in besloten kring begraven op maandag 15 maart in Steenbergen.

Dinsdag 9 maart 2004

We zijn in het ziekenhuis. De aanvallen waren niet meer te stoppen. Sanne krijgt nu continu dormicum toegediend en hierdoor is ze rustig en wordt ze in slaap gehouden. Af en toe is ze benauwd maar hier krijgt ze ook iets voor. Door alle medicijnen plast ze niet meer zelf en nu heeft ze dan ook een cathether gekregen. Het enige wat nu nog telt is dat ze comfortabel is. Verder proberen we nog zoveel mogelijk van haar te genieten nu het nog kan. We kunnen nu ook van haar genieten omdat ze geen aanvallen meer heeft, ze ligt rustig te slapen.

Zondag 7 maart 2004 (12.00 uur)

Er wordt Sanne geen rust gegund. Zaterdagochtend waren de aanvallen in alle hevigheid al weer terug. Nog niet helemaal bijgekomen van de afgelopen week zakte de moed ons in de schoenen en hebben we haar stesolid gegeven (dubbele dosis). Hier reageerde ze totaal niet op en dus na 3 uur de eerste keer dormicum gegeven (4 mg). Hier sliep ze een klein uurtje op maar na 2 uur lag was ze al volop aan het stuipen. Daarna heeft ze bijna elke 3 uur dormicum gekregen van steeds een hogere dosis. Met angst en beven de nacht in, je kan je niet voorstellen dat zo`n klein lijfje zoveel geweld aan kan. De laatste keer 8, 5 mg dormicum gegeven. Dat was om 7.00 uur vanochtend en sinds 7.30 uur slaapt ze. Het lijkt erop dat ze de aanvallen voor nu kwijt is, maar het is de vraag wanneer ze terug komen. Het is in ieder geval wel duidelijk dat ze lelijk achteruit gaat.
(19.15 uur: Helaas is het antwoord op die vraag veel te snel gekomen, vanmiddag om 15.30 uur waren de aanvallen er weer. . . . . . .)

Donderdag 4 maart 2004

En toen waren we weer thuis. . . . . . . Het is echt niet te geloven, maar de aanvallen zijn gestopt, Sanne is wakker en als je ze nu zou zien, zou je niet geloven dat het de afgelopen dagen zo slecht met haar ging. Ze is nog wel moe maar dat lijkt me logisch. Gisteren hadden we volop gesprekken dat het nu zo toch echt niet langer door kon gaan. De aanvallen bleven komen en tijdens de aanvallen zakte de saturatie (waarmee het zuurstof percentage in het bloed wordt gemeten) telkens naar de 20 of 30% (terwijl dat normaal tussen de 90 en 100% moet liggen). Het comfort waar we het altijd over hebben was op dat moment ver te zoeken voor Sanne. We besloten om de dormicum om de 3 ipv om de 6 uur te gaan geven zolang als de aanvallen terug bleven komen. We hebben uitgebreid besproken hoe en wat we graag wilden als Sanne zou komen te overlijden. Thuis of in het ziekenhuis en nog wat `praktische` zaken. En alsof Sanne ons heeft horen praten, na deze gesprekken zijn de aanvallen niet meer terug gekomen. Ze heeft de hele dag geslapen en aan haar gezicht kon je al goed zien dat ze nu echt ontspannen was. En nu zijn we dus weer thuis. Aan de ene kant zielsgelukkig dat Sanne nog steeds bij ons is, aan de andere kant intens verdrietig omdat je weet dat het dit keer nog `goed` is gegaan, maar wanneer en hoe moeten we dan wel echt afscheid van haar nemen?? Dat het een keer komt wordt steeds duidelijker, en die onzekerheid wordt steeds moeilijker te verdragen. En is het al moeilijk voor ons, wat krijgt Sanne allemaal mee van al deze toestanden?? Het is een week van uitersten, maandag krijgen we te horen dat de uitslag van de vruchtwaterpunctie goed is, de baby lijkt dus gezond te zijn, en dinsdag zijn we afscheid aan het nemen van ons eerste kindje. . . . . . Deze twee uitersten liggen zo ver uitelkaar dat het eigenlijk niet met elkaar te rijmen valt. Natuurlijk zijn we heel erg blij met de goede uitslag van maandag maar de zorgen en onzekerheid over Sanne overschaduwen dit nog teveel. Maar goed, Sanne is weer thuis en we gaan onze stinkende best doen om uit dat diepe zwarte gat te klimmen en er weer het beste van te maken. . . . . . ..

Woensdag 3 maart 2004 

Het gaat niet goed met Sanne. De aanvallen blijven komen en op de stesolid reageerd ze niet. Vanaf zondagavond heeft ze op een paar uurtjes tussen door continu aanvallen gehad. Maandag op dinsdagnacht erg getobt en uiteindelijk dinsdag middag richting ziekenhuis gegaan. Tot nu toe was Sanne tijdens de aanvallen ook erg ziek maar konden we het zelf nog opvangen. Nu zaten we met onze handen in het haar. Als we haar de stesolid hadden gegeven konden we haar wel in slaap kijken maar telkens als we dachten dat ze in slaap viel werd dat verstoord door weer een aanval. Om gek van te worden. In het ziekenhuis alle mogelijke uitlokkers van epilepsie uitgesloten. Op de maagfoto was geen obstipatie te zien, de bloedsuikers waren goed en de urine was schoon. De longen klonken ook niet erg vol, kortom geen reden voor aanvallen maar ondertussen lag ze achter elkaar te stuipen. In overleg met de neuroloog uit het Sophia (rotterdam) met een nieuw onderhoudsmedicijn gestart. Dit helpt niet accuut maar misschien heeft ze er uiteindelijk wel baat bij. In plaats van stesolid geven we nu dormicum. Dit is net zoiets als stesolid maar net even anders. Dat werkt aardig alleen niet zo heel erg lang (een uur of twee). Als ze dan wakker wordt zijn de aanvallen ook nog steeds aanwezig. We moeten dus vaker en meer medicijnen geven om de aanvallen de baas te worden met in ons achterhoofd wetende dat ze dit uiteindelijk misschien niet verdraagd. Maar doen we niks, dat is nog veel erger. Haar zo te zien met al die aanvallen. . . . Dat is nog veel minder. Je merkt nu ook dat ze aan het eind van haar latijn is. Het is dus hard nodig dat ze de aanvallen kwijt raakt waardoor ze kan slapen en bijtanken. Het is dus erg spannend wat ze de komende uren gaat doen.

Donderdag 26 februari 2004

Afgelopen weekend was een aanvallen weekend voor Sanne. Zoals vanouds, zaterdagochtend begonnen en zondag op maandag nacht gestopt. We dachten maandag dus dat we er weer een paar weken vanaf zouden zijn maar dinsdagavond kwamen ze terug. Na 1x stesolid viel ze in slaap en was het over. Nu vanochtend begon ze weer. . . .. Wat rivotril gegeven en nu slaapt ze rustig. Uiteraard vragen we ons nu af waar ze vandaan komen en waarom ze zo snel weer terug zijn.
Gisteren naar het ziekenhuis van Bergen op Zoom geweest. Het revalidatiecentrum in Delft had de gegevens van Sanne naar hen opgestuurd en nu moesten we even kennis gaan maken. De ergotherapeute van daar gaat ons helpen/adviseren wat de mogelijkheden zijn in de douche beneden (Sanne krijgt in het nieuwe huis een douche direct naast haar slaapkamer). Jammer genoeg veel starende blikken in het ziekenhuis. Misschien zie ik daar nog wel het meeste tegenop wat verhuizen betreft. Hier in de Lier en omstreken kijken de mensen ook nog regelmatig verschrikt als ze Sanne zien, maar de meeste kennen haar nu toch wel. In Steenbergen moeten we wat dat betreft weer helemaal opnieuw beginnen. Het blijft toch steeds weer zeer doen als mensen schrikken van je kleine meiske.

Maandag 16 februari 2004

Het gaat heel erg goed met Sanne. Ze is overdag heel regelmatig gezellig wakker en `s nachts horen we haar niet. Afgelopen weekend dachten we dat er wat zat te broeien omdat ze `s avonds steeds kleine beginnende aanvallen had maar tot nu toe is het nog steeds rustig. Afgelopen zondag was mijn oma jarig en het was een behoorlijke herrie door alle kletsende mensen maar Sanne hield zich heel goed, niks aan de hand. We zijn sinds donderdag over gegaan op 3 ipv 4 voedingen. We zijn de hoeveelheden langzaam aan het opbouwen, ze moet wel dezelfde hoeveelheid voeding en vocht binnen krijgen per dag. Dit is een hele verbetering. Nu eet ze gewoon met ons mee en is ze `s avonds veel eerder klaar. Gisteren lag ze voor het eerst in de afgelopen 1 1/2 jaar om 21.00 uur in bed! ! ! Normaal gaat ze niet naar bed voor 23.00 uur. Je kan haar niet direct na de voeding op bed leggen want dan gaat ze spugen en blijf je naar boven rennen om haar keeltje uit te zuigen. Nu is ze op tijd klaar met de voeding (als het lukt om 19.00 uur) en kan ze dus op een beetje normale tijd naar bed! !
Vanochtend hebben we gesnoezeld in de Zonnehof. En dit keer was ze zowaar wakker! ! Met grote ogen heeft ze naar de lampjes liggen kijken. (tenminste, ik ga er dan voor het gemak maar even vanuit dat ze de lichtjes ook daadwerkelijk ziet. . . .! ! ! ! ! ) Al met al dus goede berichten.

Woensdag 4 februari 2004

Sanne heeft tanden! ! ! ! De eerste twee zijn door. Het zijn de twee middelste tanden in haar onderkaak! ! We hadden al lang het idee dat ze op doorkomen stonden maar waarschijnlijk omdat ze nergens op sabbelt heeft het heel lang geduurd voordat de eerste puntjes door waren.
We zijn op de zonnenhof geweest om te snoezelen. Uiteraard sliep Sanne de hele tijd. Dat doet ze namelijk altijd als je ergens speciaal voor haar naar toe gaat! ! Ze lag lekker op het waterbed en ik heb haar hier en daar gemasseerd. Toen ik na een uurtje haar sjaal weer omdeed om richting huis te gaan deed ze plotseling haar ogen open, ze was blijkbaar toch wel nieuwsgierig naar waar ze nu weer was beland. Ik heb haar toen nog even tussen de borrelpijpen gelegd die steeds van kleur veranderen en ze heeft er met grote ogen naar liggen kijken! ! ! Voor mijn gevoel kon ze echt iets zien. Groot succes dus.
In het vorige stukje schreef ik dat ze zo ontzettend koud was geweest. Na de antibiotica kuur hebben we opnieuw urine opgevangen die bleek toen schoon te zijn. Ook hebben we weer eens bloed laten prikken. Sanne krijgt zo ontzettend veel medicijnen, het is goed om te kijken of de lever het afbreken van al deze medicijnen wel bij kan houden. We doen niet zo snel bloed prikken, we hebben immers besloten haar zo weinig mogelijk te pesten maar nu moest het dus gebeuren. Omdat ze van die heerlijke `babykussentjes` op haar handjes en voetjes heeft is het lastig een geschikte ader te vinden waarin ze kunnen prikken. Ze proberen een ader te voelen en prikken dan `op goed geluk`. Meestal gaat dat wel goed maar dit keer niet. Ze konden geen ader vinden. Ook in de binnenkant van haar elleboog konden ze niks vinden. Toen hebben ze in haar vingertop geprikt en het bloed er als het waren uitgeknepen. . . Sanne was het hier totaal niet mee eens en zette een flinke keel op. Het liefst zou je dan zeggen, nou stop nou maar, prik maar een beetje bloed van mij. . . . . . (waarschijnlijk heel herkenbaar voor de moeders die dit lezen..) maar ja, zo werkt het natuurlijk niet! ! ! ! Gelukkig was ze, toen ze klaar waren, weer snel getroost. Wonder boven wonder werkt haar lever als een speer. Alle medicijn spiegels waren prima en ook alle andere waarden die ze nakijken waren goed! Al die aanvallen hebben dus geen aanwijsbare oorzaak. En dat is nou zo jammer. . . . Als uit dat onderzoek nou bleek dat er bijvoorbeeld met de medicijnen iets niet goed gaat. . . Daar kun je tenminste iets aan doen. Nu is het een waarschijnlijk een aansturingsfout of een storing in de hersens en daar kan je zo weinig mee. De afgelopen week ging het goed maar zondagavond kwamen de aanvallen weer. Dit keer reageerde ze nauwelijks op de stesolid en hield ze niets binnen. Maandag ochtend spuugde ze haar dagelijkse medicijnen uit en de ORS (ipv voeding) verdroeg ze ook niet. Maandag ook zeer regelmatig extra medicijnen gegeven (rectaal, dit kan ze dus niet uitspugen maar ze poept het wel vaak uit. De stesolid is eigenlijk een spierverslapper dus als je dat rectaal geeft ontspant daar ook alles.) Maar pas maandagavond viel ze in slaap. Toen konden we ook eindelijk beginnen met het geven van vocht, ze had al sinds zondagmiddag niets meer binnen gekregen. Door alle aanvallen en gespuug heeft ze haar longen vol met rotzooi en nu is ze dan ook nog wel benauwd. Dinsdag had ze ook koorts en daarom zijn we met een antibiotica kuur van 3 dagen begonnen. Met regelmatig vernevelen proberen we haar wat meer adem te geven. Ze knapt alweer aardig op.
Door alle drukte met de aankomende verhuizing en de verzorging van Sanne ben ik niet meer zo trouw met schrijven. (geen bericht is `goed` bericht, als het echt heel erg slecht met Sanne gaat of ze ligt bijvoorbeeld in het ziekenhuis zal ik dat zeker op de site zetten!) Maar dit zijn niet de enige dingen die op het moment veel energie vragen. . . . . . . Sanne krijgt er namelijk een broertje of zusje bij! ! ! ! ! ! Ik ben nu ruim 15 weken in verwachting! ! Spannende tijden dus. Het gaat allemaal goed alleen heb ik niet zoveel energie als dat ik eigenlijk zou willen. Maar dat hoort er natuurlijk gewoon allemaal bij! ! ! ! ! !